سوره عصر: تفاوت میان نسخه‌ها

== تحلیل مفهوم خسارت==

</ref> [[فخرالدین رازی]] در کتاب [[تفسیر کبیر]] از برخی نقل کرده که معنای خسران را در سوره عصر از یخ فروشی آموختم که می‌گفت به فروشنده ای رحم کنید که سرمایه اش در حال ذوب شدن است. ومن فهمیدم که انسان با سپری شدن عمرش و به دست نیاوردن اندوخته‌ای سرمایه اش از دست می‌رود و مصداق خاسر است.<ref>رازی، فخرالدین، تفسیرکبیر، ج۳۲۷ ص۲۷۸.</ref>{{یادداشت|وَعَنْ بَعْضِ السَّلَفِ: تَعَلَّمْتُ مَعْنَى السُّورَةِ مِنْ بَائِعِ الثَّلْجِ كَانَ يَصِيحُ وَيَقُولُ: ارْحَمُوا مَنْ يَذُوبُ رَأْسُ مَالِهِ، ارْحَمُوا مَنْ يَذُوبُ رَأْسُ مَالِهِ فَقُلْتُ: هَذَا مَعْنَى:

إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ يَمُرُّ بِهِ الْعَصْرُ فَيَمْضِي عُمُرُهُ وَلَا يَكْتَسِبُ فَإِذًا هُوَ خَاسِرٌ.}}[[علامه طباطبایی]] زندگانی و حیات دنیا را سرمایه انسان می‌داند که باید با آن برای زندگی در جهان آخرتش تلاش کند؛ اگر در اعتقادات واعمال  از حق پیروی کرد تجارتش سودآور است و مبارک و آینده اش خالی از شر و بدی است ولی اگر از باطل پیروی کرد و از [[ایمان]] و عمل صالح رویگردان شد بی شک تجارتش خسارت بار و نتیجه اش محرومیت در [[جهان آخرت]] است. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۲۰، ص۳۵۶.