آیه حجاب: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب‌های [[فقه|فقهی]]، برای بیان وجوب [[حجاب]] زنان و برخی [[احکام]] آن ازجمله حدود حجاب، به این [[آیه]] استناد شده است.<ref>برای نمونه، نگاه کنید به خویی، موسوعةالامام خویی، ۱۴۱۸ق، ج۳۲، ص۳۶-۴۷؛ علامه حلی، تذکرةالفقها، مؤسسه آل‌البیت، ج۲، ص۴۴۶-۴۴۷.</ref> به‌باور [[فقیه|فقیهان]]، عبارت «لَايُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ»، دلالت  بر [[وجوب]] حجاب برای زن می‌کند.<ref>خویی، موسوعةالامام خویی، ۱۴۱۸ق، ج۳۲، ص۳۶.</ref> همچنین به‌گفته برخی از فقیهان [[شیعه]]، همچون [[شیخ انصاری]]، [[شهید ثانی]] و [[علامه حلی]]، عبارت «اِلّا ما ظَهَر مِنها» (مگر آنچه پیدا است) صورت و دست‌ها (از مچ به پایین) را از وجوب پوشاندن استثنا می‌کند.<ref>برای نمونه، نگاه کنید به شیخ انصاری، کتاب‌النکاح، ۱۴۱۵ق، ص۴۶-۴۷؛‌ شهید ثانی، مسالک، ۱۴۱۳ق، ج۷، ص۴۷؛ علامه حلی، تذکرةالفقها، مؤسسه آل‌البیت، ج۲، ص۴۴۶-۴۴۷.</ref>

در خصوص ماجرای  نزول این آیه، از [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل شده است که روزی، جمعی از زنان، نزد اسماء دختر مُرشده رفته بودند که پوشش مناسبی نداشتند؛ به‌گونه‌ای که خلخال‌ها، گردن و برآمدگی سینه‌هایشان معلوم بود. او از این عمل آن‌ها نارحت شد و سرزنششان کرد. پس از این، آیه نازل شد.<ref>ابن‌ابی‌حاتم، تفسیر القرآن العظیم، ۱۴۱۹ق، ج۸، ص۲۵۷۳.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|طَبرِسی]] مفسر قرآن هم در این زمینه نوشته است پیش از نزول این آیه، زنان روسری را طوری بر سر می‌گذاشتند که دنباله آن پشتشان می‌افتاد و ازاین‌رو گردن و سینه آن‌ها معلوم بود.<ref>طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۱۷.</ref>

به‌گفته مفسران، مراد از آشکارنکردن زینت در عبارت  «لَايُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ»، نشان ندادن اعضایی از بدن است که معمولاً زینت می‌شوند [مانند گوش و گردن]، نه نشان‌دادن زیورآلات به‌تنهایی؛ چون نشان‌دادن زیورآلات به‌تنهایی مثل گوشواره [[حرام]] نیست.<ref>طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۱۷؛‌ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۱.</ref> «خُمُر» هم جمع خِمار، به‌معنای پوششی است که زنان با آن سر خود را می‌پوشانند.<ref>طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۱۷؛ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۱۲.</ref> در عبارت «وَلْيضْرِبْنَ بِخُمُرِ‌هِنَّ عَلَیٰ جُيوبِهِنَّ» (باید روسری خود را بر گردن خویش اندازند) دستور داده شده است که زنان روسری‌ها را روی سینه‌هایشان بیندازند تا مو، گوش‌ها و گردنشان معلوم نباشد.<ref>طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۲۱۷.</ref>