کویت: تفاوت میان نسخه‌ها

*میان جوامع سنی و شیعی همبستگی برقرار ساخت.{{یادداشت|در واقع تجربه دشوار و مشترک اشغال کویت از سوی عراق، چنان حس ملیت گرایی را در میان کویتی‌ها قوت بخشید که امروزه نظیر آن را در کشورهای عربی، کمتر می‌توان یافت. بازتاب این اتحاد ملی آن بود که بلافاصله پس از جنگ خلیج فارس، شیعه و سنی مشترکا خواستار احیای قانون اساسی و مجلس ملی شدند.(فولر و فرانکه، ۱۳۸۴: ۳۱۰.) به دلیل ساختار دموکراتیک کویت، شیعیان با سازماندهی فعالیت‌های سیاسی خود و تشکیل احزاب در ساختار سیاسی کشور نقش آفرینی می‌کنند.<ref>متقی زاده، ۱۳۸۴: ۱۹۳.</ref> جنبش‌های شیعیان کویت، مرکب از عرب زبان‌ها و ایرانیان مقیم این کشور هستند که تفاوت‌های نژادی و گرایش‌های سیاسی مختلف باعث اختلافاتی میان آن‌ها شده بود اما پس از انتخابات دهمین دوره مجلس ملی، به وحدت نسبی رسیدند.<ref>حیدری، ۱۳۸۳:ش ۱۵۲.</ref><br> شیعیان پس از استقلال کویت تا حمله عراق (سالهای ۱۹۶۲ تا ۱۹۹۰م/۱۳۴۱ تا ۱۳۶۹ش) فقط دو نماینده در مجلس موسسان کویت داشتند. با احیای مجلس ملی کویت و در اولین انتخابات آن (۱۹۹۲م/۱۳۷۰ش) ۱۰ نماینده شیعه رای آوردند که در رای‌گیری‌های بعدی، تعداد آن کم یا افزون می‌شد.<ref>«چرا شیعیان کویت بیش از ۳۰ درصد کرسی‌های خود در پارلمان را از دست دادند»، خبرگزاری تسنیم.</ref> در انتخابات اسفند ۱۳۹۹ش شیعیان توانستند ۶ نماینده را به پارلمان بفرستند.<ref>«انتخابات کویت و پارلمان دستخوش تغییرات»، سایت اندیشکده جریان.</ref>