بقعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بُقعه'''، در اصل به معنای قطعه زمینی است که به سبب اختلاف رنگ یا وجه مشخصه دیگری مانند آن، از محیط اطراف متمایز است. کلمه بقعه در دوره‌ها و سرزمین‌های مختلف اسلامی چندین بار تحول معنایی پیدا کرده و بعدها به معنای مکان مقدس به کار رفته است. در [[ایران]]، پس از [[مسجد|مساجد]]، بقعه‌ها رایج‌ترین بناهای [[دین اسلام|دینی]] هستند و کمتر شهری است که بقعه‌ای در آن نباشد و این کلمه اینک غالبا به معنای بارگاه امامزادگان و بزرگان دینی به کار می‌رود.

گسترش اسلام ارتباط مستقیمی با [[جهاد]] و [[شهادت]] دارد و بزرگداشت [[شهید|شهدا]] از صدر اسلام مستلزم تداوم خاطره آنان و ساخت مشهدها، بقعه ها و روضه ها بر مدفن آنها بوده است. از این رو در بسیاری از سرزمینهای اسلامی مجاور با [[دارالحرب]]، این گونه بناها برپاگشته است؛ مثلاً [[آسوان]] در [[نوبه]]، یکی از نواحی درگیری های [[مسلمانان]] با دشمنان، دارای آرامگاه هایی از قرن چهارم و پنجم است؛<ref>مقریزی ، ج ۱، ص ۱۹۷ـ۱۹۹</ref> در حالی که در اسپانیا و سیسیل که آنجاها نیز نزدیک نبردگاه بوده اند، چنین آرامگاه هایی دیده نمی شود.<ref>هیلن برند، ۱۳۶۶ ش، ص ۲۶</ref>

در ایران، پس از [[مسجد |مساجد]]، بقعه ها و [[امامزاده|امامزاده ها]] رایجترین بناهای دینی اند و کمتر شهری است که در آن مقبره ای نباشد.<ref>هیلن برند،۱۹۹۴، ص ۲۷۳</ref> گفتنی است که جز آرامگاه کوروش در پاسارگاد، تقریباً آرامگاه مهم و مجزایی از دوران پیش از [[اسلام|اسلامِ]] ایران وجود ندارد. بدین ترتیب، وقتی اسلام به ایران آمد، هیچ سنت آرامگاه سازی وجود نداشت تا الهام بخش [[مسلمانان]] باشد. شاید پس از اسلام، ایرانیان این روش را از همکیشان خود در [[مصر]]، [[سوریه]] و [[عراق]] گرفته باشند.<ref>هیلن برند، ۱۳۶۶ ش، ص ۲۷</ref>