بکتاشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بکتاشیه''' یکی از طریقه های بزرگ [[صوفیه]] است که در [[آسیای صغیر]] و منطقه [[بالکان]] پیروان بسیاری دارد.

 

غالب منابع تحقیق درباره بکتاشیان به عدم التزام آنان به احکام [[شریعت]] و ترک [[نماز|نمازهای]] یومیه [[روزه]] [[رمضان]] و سایر عبادات، اشاره کرده اند. این امر، یکی از وجوه اختلاف این طریقه با [[شیعه اثنی عشری]] است.

تاریخ طریقه بکتاشیه به شخصی به نام [[حاجی بکتاش ولی]] باز می‌گردد که زندگی او در منابع مختلف آمیخته با افسانه‌ها و حکایت‌های اغراق آمیز است. درباره او آنچه می‌توان گفت آن است که وی ظاهرا از جمله [[صوفی|صوفیان]] [[ترکمن]] خراسانی معروف به «‌بابا‌» بود که از پیروان [[احمد یسوری]] بودند، و در ''[[قرن ششم]]'' [[هجری قمری]] همراه با موج مهاجران ترکمنی از شرق به [[آسیای صغیر]] آمدند. حاجی بکتاش پس از مسافرتهایی به نقاط مختلف این سرزمین، سرانجام در روستایی در نزدیکی [[قیرشهر]] ساکن شد و به تدریج در میان قبایل ترکمن اطراف پیروانی یافت وی با افزوده شدن بر شمار مریدانش، اندک اندک طریقه‌ای با اعتقادات ویژه بنیان نهاد که در ابتدا دارای آئین‌های ساده‌ای چون استفاده از شمع در مراسم، یک وعده غذای آئینی، مجلس سماع و نیز تراشیدن موی سر، پوشیدن کلاه «‌الفی تاج‌» و [[تکبیر]] گفتن در مراسم پذیرش تازه واردان بود. اما در قرن های بعد این آئیین‌ها، صورت منسجم‌تر و مفصل تری یافت.

جریان تحول طریقه بکتاشیه در دو قرن پس از مرگ حاجی بکتاش و پیش از مطرح شدن نام [[بالیم سلطان]] چندان روشن نیست. اما این دوره از تاریخ این طریقه با نام دو تن یکی [[ساری صالتق]]، از مریدان حاجی بکتاش، و دیگری [[سیدعلی سلطان]] از «‌ابدالان‌» پیوند خورده است. ساری صالتق شخصیتی تاریخی داشته و ظاهرا یکی از درویشان مبلّغی بوده است که حاجی بکتاش به نقاط مختلف می‌فرستاده است.