Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۲٬۰۰۵
ویرایش
اقسام حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
لینک ثقه
جز (لینک ثقه) |
|||
| خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
محدثان [[اهل سنت]] از دیر زمان، حدیث را به سه نوع اصلی تقسیم می‌کردند: صحیح، حَسَن و ضعیف. | محدثان [[اهل سنت]] از دیر زمان، حدیث را به سه نوع اصلی تقسیم می‌کردند: صحیح، حَسَن و ضعیف. | ||
محدثان شیعه، احادیث را بر اساس اعتبار سند آنها به پنج دسته تقسیم می‌کنند. البته این تقسیم‌بندی در دوره‌های گذشته متفاوت بوده است. عالمان [[شیعه]] در قرن‌های آغازین، روایات را به دو دسته صحیح و غیرصحیح تقسیم کرده<ref>دانشمندان اعصار گذشته با چنین اصطلاحی آشنا نبودند، بلکه صحیح را به معنای لغوی آن به مفهوم کامل (در مقابل ناقص) یا سالم (در مقابل بیمار) به کار می‌بردند و آن را بر حدیثی اطلاق می‌کردند که صدور آن از معصوم به اثبات رسیده باشد؛ هر چند اثبات آن با حجت شرعی باشد، نه با قطع یا اطمینان. شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ج۱، ص۱۸۰.</ref> و برای صحیح شرایطی قرار داده بودند: روایتی را که افراد مورد اطمینان (ثقه) نقل کنند یا قرینه‌ای در متن [[حدیث]] یا حواشی آن باشد که با وجود آنها مطمئن می‌شدند روایت از [[معصوم]] نقل شده را صحیح می‌دانستند. این تقسیم‌بندی در قرن‌های بعدی به اضافه قسم چهارمی به نام مُوَثَّق، از زمان [[سید بن طاووس]] (۶۶۴ق)<ref>. قواعد التحدیث، ص۷۹. تدریب الراوی، ص۱۴. و (به نقل شیخ بهایی در مشرق الشمسین) </ref> بین [[امامیه]] نیز معمول گردید و [[شهید ثانی]] و [[شیخ بهایی]] قسم پنجمی بر این اقسام افزوده‌اند و آن حدیث قوی است. | محدثان شیعه، احادیث را بر اساس اعتبار سند آنها به پنج دسته تقسیم می‌کنند. البته این تقسیم‌بندی در دوره‌های گذشته متفاوت بوده است. عالمان [[شیعه]] در قرن‌های آغازین، روایات را به دو دسته صحیح و غیرصحیح تقسیم کرده<ref>دانشمندان اعصار گذشته با چنین اصطلاحی آشنا نبودند، بلکه صحیح را به معنای لغوی آن به مفهوم کامل (در مقابل ناقص) یا سالم (در مقابل بیمار) به کار می‌بردند و آن را بر حدیثی اطلاق می‌کردند که صدور آن از معصوم به اثبات رسیده باشد؛ هر چند اثبات آن با حجت شرعی باشد، نه با قطع یا اطمینان. شبیری زنجانی، جرعه‌ای از دریا، ج۱، ص۱۸۰.</ref> و برای صحیح شرایطی قرار داده بودند: روایتی را که افراد مورد اطمینان ([[ثقه]]) نقل کنند یا قرینه‌ای در متن [[حدیث]] یا حواشی آن باشد که با وجود آنها مطمئن می‌شدند روایت از [[معصوم]] نقل شده را صحیح می‌دانستند. این تقسیم‌بندی در قرن‌های بعدی به اضافه قسم چهارمی به نام مُوَثَّق، از زمان [[سید بن طاووس]] (۶۶۴ق)<ref>. قواعد التحدیث، ص۷۹. تدریب الراوی، ص۱۴. و (به نقل شیخ بهایی در مشرق الشمسین) </ref> بین [[امامیه]] نیز معمول گردید و [[شهید ثانی]] و [[شیخ بهایی]] قسم پنجمی بر این اقسام افزوده‌اند و آن حدیث قوی است. | ||
معانی این پنج اصطلاح طبق تقسیم بندی رایج چنین است: | معانی این پنج اصطلاح طبق تقسیم بندی رایج چنین است: | ||
| خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
گاهی از [[روایت]] موثق به قوی تعبیر شده است. | گاهی از [[روایت]] موثق به قوی تعبیر شده است. | ||
الفاظ؛ | الفاظ؛ [[ثقه]]، عین، وجه، مشکور، شیخ الطائفه و حجت نشانگر وثاقت راوی‌اند. | ||
===حدیث حَسَن=== | ===حدیث حَسَن=== | ||
| خط ۱۰۰: | خط ۱۰۰: | ||
'''حَسَنُ الاسناد'''، روایتی است که سند آن حسن باشد، ولی متن [[حدیث]] به واسطه شُذوذ یا علت، حَسَن نباشد. | '''حَسَنُ الاسناد'''، روایتی است که سند آن حسن باشد، ولی متن [[حدیث]] به واسطه شُذوذ یا علت، حَسَن نباشد. | ||
حسن به اصطلاح [[اهل سنت]] خبر مُسندی است که راویان آن، نزدیک به درجه وثاقت باشند یا [[حدیث مرسل|حدیث مرسلی]] است که مُرْسِل آن ثقه باشد، ولی در هر حال باید خالی از شذوذ و علت باشد.<ref>قواعد التحدیث، ص۱۰۲</ref> | حسن به اصطلاح [[اهل سنت]] خبر مُسندی است که راویان آن، نزدیک به درجه [[وثاقت]] باشند یا [[حدیث مرسل|حدیث مرسلی]] است که مُرْسِل آن ثقه باشد، ولی در هر حال باید خالی از شذوذ و علت باشد.<ref>قواعد التحدیث، ص۱۰۲</ref> | ||
===حدیث قوی=== | ===حدیث قوی=== | ||
| خط ۱۳۱: | خط ۱۳۱: | ||
====مشترک==== | ====مشترک==== | ||
خبری است که راوی یا راویان آن بین ثقه و ضعیف، مشترک باشد و ما دلیلی در دست نداشته باشیم که منظور از آن، فرد ضعیف است یا موثق. این گونه، اخبار در مقام [[استنباط]] از اعتبار برخوردار نیست. | خبری است که راوی یا راویان آن بین [[ثقه]] و ضعیف، مشترک باشد و ما دلیلی در دست نداشته باشیم که منظور از آن، فرد ضعیف است یا موثق. این گونه، اخبار در مقام [[استنباط]] از اعتبار برخوردار نیست. | ||
====شاذ==== | ====شاذ==== | ||