اقسام حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

این تقسیم در سده‌های بعدی به اضافه قسم چهارمی به نام مُوَثَّق، از زمان [[سید بن طاووس]] (664ق) <ref>. قواعد التحدیث، ص 79. تدریب الراوی، ص 14. و (به نقل شیخ بهایی در مشرق الشمسین) </ref> بین [[امامیه]] نیز معمول گردید و [[شهید ثانی]] و [[شیخ بهایی]] قسم پنجمی بر این اقسام افزوده‌اند و آن حدیث قوی است. معانی این پنج اصطلاح طبق تقسیم بندی رایج چنین است:

حسن به اصطلاح [[اهل سنت]] خبر مُسندی است که راویان آن، نزدیک به درجه وثاقت باشند یا [[حدیث مرسل|حدیث مرسلی]] است که مُرْسِل آن ثقه باشد، ولی در هر حال باید خالی از شذوذ و علت باشد، <ref> قواعد التحدیث، ص 102</ref>

خبری است که شروط یکی از اقسام نامبرده (صحیح، حسن، موثق، قوی) در آن جمع نباشد، ضعیف خواهد بود. یعنی اگر حتی اگر یک راوی (در صورتی که تنها یک راوی در آن طبقه باشد) شرایط اطمینان آور را از دست بدهد، آن روایت ضعیف خواهد بود. <ref>. وصول الاخیار، ص 80. </ref> گاهی ضعیف بر روایت مجروح نیز اطلاق شده است.

خبری است که در عبارت متن یا سند آن نقطه‌هایی جا به جا شده باشد، ولی این جا به جایی ضرری به حدیث وارد نیاورد، که معمولا این گونه جا به جایی از تصحیف و نسخه برداری و تألیف پدید می‌آید. مانند «ابن مراجم» که در برخی نوشته‌ها «ابن مزاحم» ضبط شده است. این گونه روایات اگر مطابق موازین [[علم رجال]] و [[علم درایه|درایه]] دارای شرایط قبولی باشد مورد استفاده قرار می‌گیرد و گر نه نمی‌توان آنها را در مقام [[استنباط]] مورد استناد قرار دارد. <ref> اصول الحدیث و احکامه، صفحه 77؛ </ref>

خبری است که احتمال رود، راوی در میان روایت، کلامی را از خود افزوده باشد. به طوری که معلوم نباشد کدام کلام [[امام]] است و کدام کلام راوی است. <ref> جامع المقال، صفحه 4؛ درایة الحدیث، صفحه 63؛ </ref>

به دو معنا به کار می‌رود: یا حدیثی که فهم معنای آن دشوار است، و یا حدیثی که در سلسله سند آن دو راوی یا بیشتر حذف شده باشد. <ref> اصول الحدیث و احکامه، صفحه 96؛  </ref>