Automoderated users، confirmed، مدیران
۱۳۶
ویرایش
جزیرة العرب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←در زمان خلفا
جز (اصلاح لینک) |
جز (←در زمان خلفا) |
||
| خط ۱۲۳: | خط ۱۲۳: | ||
=== در زمان خلفا === | === در زمان خلفا === | ||
پس از وفات [[پیامبر(ص)]] در صفر سال یازدهم، عده‌ای از اهالی جزیرة العرب، به‌ویژه در نواحی شرقی عمان و یمامه و بحرین، [[مرتد]] شدند و [[ابوبکر]] (حکومت: ۱۱ـ۱۳ق)، طی نبردهایی معروف به [[نبردهای رده|رِدَّه]]، آنان را سرکوب کرد؛<ref>ر.ک: به بلاذری، ص۱۳۱ـ۱۴۹؛ یعقوبی، تاریخ، ج ۲، | پس از وفات [[پیامبر(ص)]] در صفر سال یازدهم، عده‌ای از اهالی جزیرة العرب، به‌ویژه در نواحی شرقی عمان و یمامه و بحرین، [[مرتد]] شدند و [[ابوبکر]] (حکومت: ۱۱ـ۱۳ق)، طی نبردهایی معروف به [[نبردهای رده|رِدَّه]]، آنان را سرکوب کرد؛<ref>ر.ک: به بلاذری، ص۱۳۱ـ۱۴۹؛ یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۳۱ـ۱۳۲؛ ر.ک:ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج ۲، ص۳۴۹ـ۳۸۳</ref>ابوبکر، در زمان حکومتش، برای هریک از نواحی جزیرة العرب (مانند مکه، طائف، یمامه و بحرین) امیرانی منصوب کرد<ref>ر.ک: یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۳۱ـ۱۳۲؛ باوزیر، ص۹۶</ref> و سپس متوجه شام و بین‌النهرین شد. توجه ابوبکر به فتح سرزمین‌های شمالی جزیرة العرب<ref>ر.ک: بلاذری، ص۱۴۹ به بعد</ref> نشان می‌دهد که ساکنان بیشتر نواحی جزیرة العرب در زمان وی مسلمان شده بودند و اقلیتها تهدیدی به شمار نمی‌آمدند. | ||
در زمان عمر خطّاب (حکومت: ۱۳ـ۲۳ق) ــ که مسلمانان، عراق و شام و بیشتر مناطق ایران را فتح کرده بودند-<ref>ر.ک: یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۳۹ـ ۱۶۱</ref> به‌سبب فتنه‌های غیرمسلمانان، مقرر شد هیچ‌کس در جزیرة العرب دینی به‌جز اسلام نداشته باشد. از این‌رو، تمام پیمان‌ها با ادیان دیگر از بین رفت و یهودیان خیبر به شام و مسیحیان نجران به عراق و شام منتقل شدند.<ref>یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۵۵؛ حتّی، ص۱۶۹</ref> [[عمر بن خطاب|عُمَر]] پنج والی را حاکم مناطق جزیرة العرب کرد: [[زیاد بن لبید]] در بعضی قسمت‌های یمن، [[ابوهریره|ابوهُرَیرْه]] در عمان، [[نافع بن حارث]] در مکه، [[یعلی بن منیه|یعلی بن مَنیه تمیمی]] در صنعا و [[حارث بن ابی العاص ثقفی]] در بحرین حکومت داشتند.<ref>یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۶۱</ref> در زمان [[خلافت]] [[امام علی (ع)]] (۳۵ـ۴۰ق)، برخی از [[صحابه|صحابیان]] پس از پیمان‌شکنی به بصره رفتند. این امر به همراه فتنه‌های [[معاویه]] در دمشق موجب آشفتگی سیاسی در شام و عراق شد و از این‌رو امام علی، در [[رجب]] سال ۳۶ق، مرکز خلافت را از مدینه به [[کوفه]] در [[عراق]] منتقل کرد که نخستین انتقال مرکز حکومت به خارج از جزیرة العرب به شمار می‌آید. پس از [[شهادت]] حضرت علی و بازگشت [[امام حسن (ع)]] به مدینه، جزیرة العرب مجدداً کانون حکومت اسلامی شد.<ref>ر.ک: دینوری، ص۱۴۳ـ۱۴۴، ۲۱۶ـ ۲۱۸؛ یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۷۸ـ۱۸۲</ref> | در زمان عمر خطّاب (حکومت: ۱۳ـ۲۳ق) ــ که مسلمانان، عراق و شام و بیشتر مناطق ایران را فتح کرده بودند-<ref>ر.ک: یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۳۹ـ ۱۶۱</ref> به‌سبب فتنه‌های غیرمسلمانان، مقرر شد هیچ‌کس در جزیرة العرب دینی به‌جز اسلام نداشته باشد. از این‌رو، تمام پیمان‌ها با ادیان دیگر از بین رفت و یهودیان خیبر به شام و مسیحیان نجران به عراق و شام منتقل شدند.<ref>یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۵۵؛ حتّی، ص۱۶۹</ref> [[عمر بن خطاب|عُمَر]] پنج والی را حاکم مناطق جزیرة العرب کرد: [[زیاد بن لبید]] در بعضی قسمت‌های یمن، [[ابوهریره|ابوهُرَیرْه]] در عمان، [[نافع بن حارث]] در مکه، [[یعلی بن منیه|یعلی بن مَنیه تمیمی]] در صنعا و [[حارث بن ابی العاص ثقفی]] در بحرین حکومت داشتند.<ref>یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۶۱</ref> در زمان [[خلافت]] [[امام علی (ع)]] (۳۵ـ۴۰ق)، برخی از [[صحابه|صحابیان]] پس از پیمان‌شکنی به بصره رفتند. این امر به همراه فتنه‌های [[معاویه]] در دمشق موجب آشفتگی سیاسی در شام و عراق شد و از این‌رو امام علی، در [[رجب]] سال ۳۶ق، مرکز خلافت را از مدینه به [[کوفه]] در [[عراق]] منتقل کرد که نخستین انتقال مرکز حکومت به خارج از جزیرة العرب به شمار می‌آید. پس از [[شهادت]] حضرت علی و بازگشت [[امام حسن (ع)]] به مدینه، جزیرة العرب مجدداً کانون حکومت اسلامی شد.<ref>ر.ک: دینوری، ص۱۴۳ـ۱۴۴، ۲۱۶ـ ۲۱۸؛ یعقوبی، تاریخ، ج ۲، ص۱۷۸ـ۱۸۲</ref> | ||