سکینه دختر امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

=== ازدواج ===

ازدواج سکینه در میان مورخان مورد اختلاف واقع شده است. بعضی معتقدند سکینه با پسر عموی خود [[عبدالله بن حسن]] ازدواج کرد؛<ref>البلاذری، انساب الاشراف، ۱۹۷۷م، ج۲، ص۱۹۵؛ ابوالفرج الاصفهانی، الاغانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۶.</ref> ولی [[شیخ مفید]]، عبدالله بن حسن را در زمان [[حادثه کربلا]] کودکی که به سن بلوغ و ازدواج نرسیده، توصیف می‌کند.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۳۸۰ش، ص۴۶۵</ref> برخی منابع همسر سکینه را ابوبکر بن حسن بن علی(ع) معرفی کرده‌اند البته بر اساس همین منابع ابوبکر [[کنیه]] عبدالله بن حسن بوده است.<ref>ابن صوفی نسابه، المجدی فی انساب الطالبیین، ۱۴۲۲ق، ص۲۰۱؛ ابن حزم، جمهرة انساب العرب، ۱۹۸۳م، ص۱۰۵.</ref> برخی مورخان معتقدند سکینه با عبدالله بن حسن ازدواج کرد؛ اما قبل از آن که ازدواج به زفاف بینجامد، عبدالله در [[واقعه کربلا]] به شهادت رسید.<ref>المغربی، شرح الاخبار، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص ۱۸۰-۱۸۱؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۶۹، ص۲۰۵؛ طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۴۱۸.</ref> [[ذبیح الله محلاتی]] در [[ریاحین الشریعه]]، [[عبدالله بن مسلم بن عقیل]] را همسر وی معرفی کرده است.<ref>محلاتی، ریاحین‌الشریعة، ۱۳۷۰ش، ج۴، ص۲۵۵.</ref>

سکینه بسیار مورد علاقه و محبت پدرش [[امام حسین (ع)]] بود به گونه‌ای که در برخی از منابع نقل شده، امام(ع) در توصیف علاقه خود به او و مادرش رباب چنین سروده بود:

{{شعر۲

{{وسط چین}}<small>به جانت سوگند! خانه‌ای را که سکینه و [[رباب]] در آن باشند دوست دارم.{{سخ}}آن دو را دوست دارم و همه ثروتم را در این راه می‌بخشم و هیچ سرزنش‌کننده‌ای حق سرزنش کردن ندارد.»<ref>ابن سعد؛ الطبقات الکبری، خامسه۱، ص۳۷۱؛ الطبری، پیشین، ص۵۲۰؛ ابوالفرج الاصفهانی، مقاتل الطالبیین، پیشین، ص۹۴ و ابن عساکر، پیشین، ص۱۲۰</ref>

</small>{{پایان}}

=== ویژگی‌های اجتماعی، علمی و معنوی ===

سکینه دختر [[امام حسین(ع)]] را از باهوش ترین، زیباترین، خوش اخلاق‌ترین و بزرگ زنان زمانه خویش دانسته‌اند.<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان و أنباء أبناء الزمان، بیروت، ج۲، ص۳۹۴؛ الصفدی، الوافی بالوفیات، ۲۰۰۰م، ص۱۸۲؛ محسن امین، اعیان الشیعه، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۲۵۷.</ref> امام حسین(ع) سکینه را بنده‌ای غرق در ذات الهی معرفی کرده که نشان دهنده فضل و کمال اوست.<ref>موسوی المقرم، مقتل الحسین علیه السلام، ۱۹۷۹م، ص۳۴۹.</ref>