سکینه دختر امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{خاندان پیامبر}}

تاریخ نگاران و سیره نویسان از حضور سکینه در [[کربلا]] بارها یاد کرده‌اند. بنابر گزارشی، در [[روز عاشورا]]، [[امام حسین(ع)]] برای آخرین وداع، از میدان جنگ به اردوی خود بازگشت و با یکایک زنان [[اهل بیت]] وداع کرد و آن گاه نزد دختر خود سکینه رفت که در گوشه خیمه نشسته بود و می‌گریست و او را نیز به صبوری دعوت کرد.<ref>ابن شهرآشوب؛ مناقب آل ابیطالب، ج۴، ص۱۰۹ و المقرم، پیشین، ص۲۷۷.</ref> امام سکینه را در آغوش کشید و اشک از چشمان او پاک کرد و فرمود:

{{شعر2

نقل شده که در روز یازدهم [[محرم]] و به هنگام وداع اهل بیت(ع) با شهدا سکینه(س) پس از سخنان جانسوز عمه اش [[زینب(س)]] پیش رفت و جنازه پدر را در آغوش گرفت و به عزاداری پرداخت. سخنان او با پدر و گریه‌هایش بر شهید کربلا همچنان ادامه داشت تا اینکه گروهی از یاران [[عمر بن سعد]] پیش آمدند و او را به زور از پیکر پاک پدرش جدا کردند و کشان کشان نزد دیگر اسرا بردند.<ref>سید بن طاوس؛ اللهوف، ص۱۳۴ و البحرانی، پیشین، ص۳۰۳.</ref>

{{سوگواری محرم}}

پس از [[واقعه عاشورا]]، سکینه و دیگر بانوان به اسارت دشمن در آمده و همراه با کاروان اسرا به [[کوفه]] و [[شام]] برده شدند. در توصیف چگونگی ورود اسرای اهل بیت(ع) به شام از یکی از [[صحابه|اصحاب پیامبر اکرم(ص)]] به نام [[سهل بن سعد ساعدی]] روایت شده که روز ورود اسرا به شام مردی را دیدم که سری بر نیزه داشت که سیمایش بسیار شبیه سیمای رسول خدا(ص) بود و از پی آن دختری را دیدم که بر شتری برهنه و بی‌محمل سوار بود. خود را شتابان به او رساندم و گفتم: «دخترم شما کیستی؟» گفت: «سکینه دختر حسین(ع)» گفتم: «آیا از من کاری ساخته است؟ من سهل بن سعد هستم که جدت را دیده و سخن او را شنیده‌ام» گفت:

<br />

در برخی از منابع خوابی از حضرت سکینه در دمشق نقل شده است. به گفته [[ابن نما حلی]]، او خواب دیده بود که [[پیامبر اسلام]]، [[حضرت آدم]]، [[حضرت ابراهیم]]، [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی]] برای [[زیارت امام حسین]] به کربلا می‌روند در حالی که پیامبر اسلام محاسنش را به دست گرفته گاهی به زمین می‌افتاد و گاهی از زمین بلند می‌شد. همچنین [[حضرت فاطمه]]، [[حوا]]، [[آسیه]]، [[مریم]] و [[خدیجه]] نیز آمده بودند در حالی که حضرت زهرا دست بر سر گذاشته بود و گاهی به زمین می‌افتاد و گاهی برمی‌خیرد. او خود را به حضرت زهرا رساند و شروع کرد به گریه کردن حضرت زهرا به او گفت. سکینه جان بس است که ناله‌ات جگرم را آتش زد و بندهای قلبم را قطع کرد. این پیراهن آغتشه به خون پدرت حسین است که از آن را خود جدا نمی‌کنم تا خدا را ملاقات کنم.<ref>ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۰۵-۱۰۶.</ref>

پس از پایان اسارت سکینه نیز به همراه کاروان اسرا به مدینه بازگشت. اما از چند و چون زندگانی او در [[مدینه]] تا وفات ایشان در منابع خبر موثق و مورد اطمینان چندانی در دست نیست. شاید بتوان گفتگوی سکینه با دختر [[عثمان]]، خلیفه سوم، را از معدود خبرهای مورد اعتماد در این دوره دانست.

== پانویس ==

== منابع ==