بابیه: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از کشته شدن باب سرکوب شدیدتری نسبت به بابیه اعمال گردید و بسیاری از سران آنان به قتل رسیدند و برخی زندانی شدند و گروهی به [[بغداد]] گریختند.<ref>اعتضادالسلطنه، ص۷۹-۱۰۶.</ref>

از این گریزندگان دو تن از همه مشهورتر شدند. یکی [[میرزا یحیی نوری]] که باب به او لقب صبح ازل داده بود و در اواخر سال ۱۲۶۸ یا اوایل ۱۲۶۹ق به بغداد رفت ؛ دیگری برادر او [[میرزا حسینعلی نوری]] که چون در زندان بود، چند ماه دیرتر به بغداد رسید و معاون و کارگزار صبح ازل شد.

در این دوره میرزا حسینعلی خود را «من یظهره الله» خواند و از برادر بُرید و دستگاهی دیگر پدید آورد و بسیاری از بابیان به او گرویدند. دولت عثمانی هم از بیم جنگ میان دو فرقه که سخت به دشمنی می‌پرداختند، میرزا یحیی و اتباعش را به [[قبرس]]، و میرزا حسینعلی و یارانش را به [[عکا]] تبعید کرد. میرزا یحیی از آن پس فعالیت چندانی نشان نداد و فشار و تبلیغات [[بهاییت|بهائیان]] اندک اندک او و یارانش را به فراموشی افکند. وی مطابق وصیت علی محمد، متمم بیان را در ۴۷ باب به فارسی نوشت. این متمم از باب ۱۱ از واحد ۹، یعنی از آنجا که علی محمد بیان را خاتمه داد، آغاز می‌گردد. اما حسینعلی که خود را بهاءُالله می‌خواند، به فعالیت شدیدی دست زد و فرقۀ [[بهائیت]] را پدید آورد.<ref>میرزاجانی، ص۲۴۴.</ref>