پرش به محتوا

حرم حضرت رقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۴۷: خط ۴۷:


== انتساب ==
== انتساب ==
در انتساب حرم حضرت رقیه به [[رقیه دختر امام حسین(ع)|رقیه دختر امام حسین]] یا [[رقیه دختر امام علی(ع)]] اختلاف نظر وجود دارد.
در انتساب حرم حضرت رقیه به [[رقیه دختر امام حسین(ع)]] یا [[رقیه دختر امام علی(ع)]] اختلاف نظر وجود دارد.
به گزارش احمد خامه‌یار، تاریخ‌پژوه معاصر، حرم حضرت رقیه در اصل زیارتگاه [[راس الحسین|رأس‌الحسین(ع)]] در [[دمشق]] بوده است که بنابه قولی، محل دفن سر آن حضرت دانسته شده است. در منابع مربوط به دوره [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]]، این زیارتگاه، به عنوان مزار حضرت رقیه معرفی شده است. البته در شماری از همین منابع، افزون‌ بر قبر حضرت رقیه، به وجود جایگاه سر امام حسین(ع) در آن نیز اشاره شده است؛ با این تفاوت که رقیه در منابع قدیمی‌تر، دختر امام علی(ع)، و در منابع جدیدتر، دختر امام حسین(ع) معرفی شده است. در برخی منابع دو قرن اخیر، به حادثه آشکار شدن بدن حضرت رقیه اشاره شده است که نشان می‌دهد صاحب مزار، دختری خردسال بوده است. این حادثه را با اختلافاتی در برخی جزئیات، سه نفر نقل کرده‌اند.<ref>خامه‌یار، آثار پیامبر(ص) و زیارتگاه‌های اهل بیت(ع) در سوریه، ۱۳۹۳ش، ص۲۴۱ـ۲۳۷.</ref>
به گزارش احمد خامه‌یار، تاریخ‌پژوه معاصر، حرم حضرت رقیه در اصل زیارتگاه [[راس الحسین|رأس‌الحسین(ع)]] در [[دمشق]] بوده است که بنابه قولی، محل دفن سر آن حضرت دانسته شده است. در منابع مربوط به دوره [[امپراتوری عثمانی|عثمانی]]، این زیارتگاه، به عنوان مزار حضرت رقیه معرفی شده است. البته در شماری از همین منابع، افزون‌ بر قبر حضرت رقیه، به وجود جایگاه سر امام حسین(ع) در آن نیز اشاره شده است؛ با این تفاوت که رقیه در منابع قدیمی‌تر، دختر امام علی(ع)، و در منابع جدیدتر، دختر امام حسین(ع) معرفی شده است.<ref>خامه‌یار، آثار پیامبر(ص) و زیارتگاه‌های اهل بیت(ع) در سوریه، ۱۳۹۳ش، ص۲۴۱ـ۲۳۷.</ref>


گفته شده نخستین سندی که درباره مزار کنونی منسوب به رُقیه در دست است، مربوط به قرن دهم و [[محمد بن ابی طالب حسینی حائری|محمّد بن ابی طالب حائری کَرَکی]] (زنده در ۹۵۵ق) در کتاب «تسلیة المجالس» است.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام حسین(ع)، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۸۹.</ref> او گفته است در بخش شرقی [[مسجد جامع اموی]] دمشق، خرابه‌ای را دیده که در گذشته، مسجد بوده و بر سنگْ‌نوشته درِ آن، نام‌های پیامبر(ص)، خاندانش و [[امامان شیعه|امامان دوازده گانه شیعه]] نوشته شده بود. همچنین بر سر در آن نوشته شده بود که این، قبر خانم مَلَکه، دختر [[امام حسین علیه‌السلام|حسین بن امیرالمؤمنین(ع)]] است.<ref>حائری، تسلیة المجالس، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۹۳.</ref>
گفته شده نخستین سندی که درباره مزار کنونی منسوب به رقیه در دست است، مربوط به قرن دهم و [[محمد بن ابی طالب حسینی حائری|محمّد بن ابی طالب حائری کَرَکی]] (زنده در ۹۵۵ق) در کتاب «تسلیة المجالس» است.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام حسین(ع)، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۸۹.</ref> او گفته است در بخش شرقی [[مسجد جامع اموی]] دمشق، خرابه‌ای را دیده که در گذشته، مسجد بوده و بر سنگْ‌نوشته درِ آن، نام‌های پیامبر(ص)، خاندانش و [[امامان شیعه|امامان دوازده گانه شیعه]] نوشته شده بود. همچنین بر سر در آن نوشته شده بود که این، قبر خانم مَلَکه، دختر [[امام حسین علیه‌السلام|حسین بن امیرالمؤمنین(ع)]] است.<ref>حائری، تسلیة المجالس، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۹۳.</ref>


[[سید محسن امین |سید محسن امین]] گفته است قبری که به رقیه دختر امام حسین منسوب است در محله العماره دمشق، زیارتگاه است و میرزا علی اصغرخان [اتابک، امین السلطان]، وزیر اعظم ایران، به سال ۱۳۲۳ق، آن را بازسازی کرده و در بالای در آن تاریخ بازسازی را حَک کرده‌اند.<ref>امین، أعیان الشیعة،‌۱۴۲۱ق، ج۷ ص۳۴.</ref>
[[سید محسن امین]] در [[اعیان الشیعة (کتاب)|اعیان الشیعه]] درباره این حرم تنها نوشته است قبری که به رقیه دختر امام حسین منسوب است در محله العماره دمشق، زیارتگاه است و میرزا علی اصغرخان [اتابک، امین السلطان]، وزیر اعظم ایران، به سال ۱۳۲۳ق، آن را بازسازی کرده و در بالای در آن تاریخ بازسازی را حَک کرده‌اند.<ref>امین، أعیان الشیعة، ‌۱۴۲۱ق، ج۷ ص۳۴.</ref>


در [[دانشنامه امام حسین(ع)]] پس از بررسی انتساب حرم به رقیه(س)، آمده است که براساس منابع روایی و تاریخی نمی‌توان درباره این حرم نظر قطعی ارائه کرد؛ اما کراماتی که از این مزار دیده شده و می‌شود، مؤید اعتبار معنوی آن است و باید این مکان را گرامی داشت.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام حسین(ع)، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۹۳.</ref>
در [[دانشنامه امام حسین(ع)]] پس از بررسی انتساب حرم به رقیه(س)، آمده است که براساس منابع روایی و تاریخی نمی‌توان درباره این حرم نظر قطعی ارائه کرد؛ اما کراماتی که از این مزار دیده شده و می‌شود، مؤید اعتبار معنوی آن است و باید این مکان را گرامی داشت.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام حسین(ع)، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۹۳.</ref>
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۰۴۷

ویرایش