پرش به محتوا

فرزدق: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۳۱۹ بایت حذف‌شده ،  ‏۷ دسامبر ۲۰۱۵
جز
خط ۱۰۲: خط ۱۰۲:
به رسمیت شناختن فرزدق به عنوان یکی از شعرای عصر اموی،<ref>کلبی، الاصنام، ص 83.</ref> نشان دهنده­ حضور وی در دستگاه خلافت و حمایت معنوی آنان بوده است. وی در دربار خلفای اموی از جمله ولید، سلیمان، عمر بن عبدالعزیز و... حضور داشته و در تایید جایگاه و مقام خلیفه اللهی آنان اشعاری سروده است، برای نمونه درباره­ عبدالملک چنین سروده است:
به رسمیت شناختن فرزدق به عنوان یکی از شعرای عصر اموی،<ref>کلبی، الاصنام، ص 83.</ref> نشان دهنده­ حضور وی در دستگاه خلافت و حمایت معنوی آنان بوده است. وی در دربار خلفای اموی از جمله ولید، سلیمان، عمر بن عبدالعزیز و... حضور داشته و در تایید جایگاه و مقام خلیفه اللهی آنان اشعاری سروده است، برای نمونه درباره­ عبدالملک چنین سروده است:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|فالارض لله ولاها خلیفه|وصاحب الله فیها غیر مغلوب}}
{{ب|فالارض لله ولاها خلیفته|وصاحب الله فیها غیر مغلوب}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
<small>{{وسط چین}}زمین از آن خداست که آن را به دست خلیفه‌اش داده و صاحب خدا در زمین شکست نمی­‌خورد..<ref>امالی شیخ صدوق، ص۱۱۶</ref>{{پایان}}</small>
<small>{{وسط چین}}زمین از آن خداست که آن را به دست خلیفه‌اش داده و صاحب خدا در زمین شکست نمی­‌خورد..<ref>امالی شیخ صدوق، ص۱۱۶</ref>{{پایان}}</small>
       
 
این اشعار بیانگر دیدگاه نظری فرزدق درباره­ جایگاه خلافت است و دست کم وی را از قلمرو شیعه­ اعتقادی بیرون می­‌برد.
این اشعار بیانگر دیدگاه نظری فرزدق درباره­ جایگاه خلافت است و دست کم وی را از قلمرو شیعه­ اعتقادی بیرون می­‌برد.


ولی با این اوصاف نمی­‌توان وی را شاعر درباری محض دانست. وی در مقابل رفتار برخی از امرای عرب که خلاف مبانی اسلام رفتار می­‌کردند نیز اشعاری به هجو سروده است. هجو [[زیاد بن ابیه]]<ref>الکامل، ابن اثیر، ج 11، ص 37؛ تاریخ طبری، ج 7، ص 2853.</ref> و [[معاویه]]<ref>ابن هشام؛ السیره النبویه، ج 2، ص 350.</ref> از این جمله‌­اند. وی خالد را به جهت خراب کردن مناره­های مساجد هجو نمود[39] و حجاج را به جهت طغیان و سرکشی­اش[40] مورد هجو و مذمت قرارداد؛ البته هجو برخی از امرا نیز به دستور خلفای اموی صورت می­گرفت.[41] شاید از این گفته­ی او بتوان سیاست وی را در مدح و ذم امرا و بزرگان دریافت. نقل است به فرزدق گفته شد: «حجاج را تا آن زمان که زنده بود مدح می­کردی، چون مرد او را هجو می­کنی؟» وی در پاسخ گفت: «ما تا زمانی که خداوند با آنان است، با آنان هستیم؛ وقتی خدا آنان را ترک کرد ما هم آنان را ترک می­کنیم.[42]
ولی با این اوصاف نمی­‌توان وی را شاعر درباری محض دانست. وی در مقابل رفتار برخی از امرای عرب که خلاف مبانی اسلام رفتار می­‌کردند نیز اشعاری به هجو سروده است. هجو [[زیاد بن ابیه]]<ref>الکامل، ابن اثیر، ج 11، ص 37؛ تاریخ طبری، ج 7، ص 2853.</ref> و [[معاویه]]<ref>ابن هشام؛ السیره النبویه، ج 2، ص 350.</ref> از این جمله‌­اند.
 
 
 
با وجود ارادت فرزدق به خاندان اهل بیت، توجه او به خلفای [[اموی]] و حضور در دستگاه آنان، با توجه به نقش و جایگاه اجتماعی یک شاعر و میزان تاثیرگذاری شعر در آن عصر، تامل برانگیز است.
 
بنابراین نمی­‌توان وی را در ردیف کمیت و دعبل که سراسر شیفته­ اهل بیت بودند قرار داد.


==پانویس==
==پانویس==
confirmed، protected، templateeditor
۱۹۸

ویرایش