Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۳۵
ویرایش
خاندان جواهری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
* '''جواد'''(فرزند علی فرزند محمد)، که در حدود ۱۲۷۷ در نجف به دنیا آمد از شاگردان شیخ عبداللّه مازندرانی و از عالمان بزرگ نجف به شمار می‌رفت. از کارهای او تعمیر و توسعه مسجد جدّش، صاحب جواهر، بود. وی در ۱۳۵۵/ ۱۳۱۵ ش درگذشت و، پس از تشییعی باشکوه، در مقبره خانوادگیشان به خاک سپرده شد <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۰۲ـ ۱۰۳؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات: نقباءالبشر، قسم ۱، ص۳۳۵؛ عبدالحسین جواهرکلام، مصاحبه مورخ ۱۵ شهریور ۱۳۸۵</ref>. شیخ جواد، علاوه بر فعالیتهای علمی، به امور سیاسی نیز می‌پرداخت. وی از حامیان نهضت [[مشروطه]] در ایران بود <ref>اسدی، ص۵۸ـ۵۹؛ خاقانی، ج۱۰، ص۱۴۲</ref>. هنگام حمله [[انگلستان]] به عراق در ۱۳۳۲/ ۱۹۱۴ و تصرف [[بصره]]، او به همراه گروهی از مراجع و علما فتواهایی درباب وجوب جهاد با انگلیس و دفاع از سرزمینهای اسلامی صادر کرد و خود نیز در جنگ حضور یافت <ref>رجوع کنید به جبوری، ص۴۹ـ۵۰، ۶۲، ۷۱، ۷۸، ۲۴۹ـ۲۵۰، ۲۵۳، ۳۷۷ـ ۳۷۸</ref>. همچنین در ۱۳۳۶، در جریان قیام مردم نجف در برابر انگلیسیان، جزو هیئتی بود که از سوی سیدمحمد کاظم طباطبایی یزدی، مأمور مذاکره با انگلیسیها شده بود <ref>رجوع کنید به اسدی، ص۲۷۰ ـ ۲۷۱، ۲۹۴ـ۲۹۵، ۲۹۷، ۳۶۹</ref>. در ۱۳۰۳ ش نیز به نمایندگی از علمای [[عتبات]]، که در اعتراض به اقدامات و سیاستهای ملک فیصل (پادشاه عراق) و انگلیسیها به [[قم]] رفته بودند، نزد فیصل رفت تا زمینه بازگشت آنان را فراهم سازد<ref>حائری، ص۱۸۲ـ۱۸۳</ref>. | * '''جواد'''(فرزند علی فرزند محمد)، که در حدود ۱۲۷۷ در نجف به دنیا آمد از شاگردان شیخ عبداللّه مازندرانی و از عالمان بزرگ نجف به شمار می‌رفت. از کارهای او تعمیر و توسعه مسجد جدّش، صاحب جواهر، بود. وی در ۱۳۵۵/ ۱۳۱۵ ش درگذشت و، پس از تشییعی باشکوه، در مقبره خانوادگیشان به خاک سپرده شد <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۰۲ـ ۱۰۳؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات: نقباءالبشر، قسم ۱، ص۳۳۵؛ عبدالحسین جواهرکلام، مصاحبه مورخ ۱۵ شهریور ۱۳۸۵</ref>. شیخ جواد، علاوه بر فعالیتهای علمی، به امور سیاسی نیز می‌پرداخت. وی از حامیان نهضت [[مشروطه]] در ایران بود <ref>اسدی، ص۵۸ـ۵۹؛ خاقانی، ج۱۰، ص۱۴۲</ref>. هنگام حمله [[انگلستان]] به عراق در ۱۳۳۲/ ۱۹۱۴ و تصرف [[بصره]]، او به همراه گروهی از مراجع و علما فتواهایی درباب وجوب جهاد با انگلیس و دفاع از سرزمینهای اسلامی صادر کرد و خود نیز در جنگ حضور یافت <ref>رجوع کنید به جبوری، ص۴۹ـ۵۰، ۶۲، ۷۱، ۷۸، ۲۴۹ـ۲۵۰، ۲۵۳، ۳۷۷ـ ۳۷۸</ref>. همچنین در ۱۳۳۶، در جریان قیام مردم نجف در برابر انگلیسیان، جزو هیئتی بود که از سوی سیدمحمد کاظم طباطبایی یزدی، مأمور مذاکره با انگلیسیها شده بود <ref>رجوع کنید به اسدی، ص۲۷۰ ـ ۲۷۱، ۲۹۴ـ۲۹۵، ۲۹۷، ۳۶۹</ref>. در ۱۳۰۳ ش نیز به نمایندگی از علمای [[عتبات]]، که در اعتراض به اقدامات و سیاستهای ملک فیصل (پادشاه عراق) و انگلیسیها به [[قم]] رفته بودند، نزد فیصل رفت تا زمینه بازگشت آنان را فراهم سازد<ref>حائری، ص۱۸۲ـ۱۸۳</ref>. | ||
*'''محمدحسن''' (فرزند احمد فرزند عبدالحسین)، در ۱۲۹۳ در نجف به دنیا آمد. نزد آخوند خراسانی و سید محمد کاظم طباطبایی یزدی درس خواند. وی از شاگردان خاص حاج آقارضا همدانی بود و از برخی استادانش نیز اجازه [[اجتهاد]] داشت. هوش و فطانت او را ستوده‌اند. او شعر نیز می‌سرود و در ۱۳۳۵ درگذشت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۶ـ ۱۲۸؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات: نقباءالبشر، قسم ۱، ص۳۸۰؛ عبدالحسین جواهری، ص۳۲ـ ۳۳</ref>. منظومه‌ای در علم کلام، به نام جواهرالکلام و نیز منظومه‌ای در اصول فقه از آثار اوست <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۹۳، ج۵، ص۲۷۵</ref>. | *'''محمدحسن''' (فرزند احمد فرزند عبدالحسین)، در ۱۲۹۳ در نجف به دنیا آمد. نزد آخوند خراسانی و سید محمد کاظم طباطبایی یزدی درس خواند. وی از شاگردان خاص حاج آقارضا همدانی بود و از برخی استادانش نیز اجازه [[اجتهاد]] داشت. هوش و فطانت او را ستوده‌اند. او شعر نیز می‌سرود و در ۱۳۳۵ درگذشت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۶ـ ۱۲۸؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات: نقباءالبشر، قسم ۱، ص۳۸۰؛ عبدالحسین جواهری، ص۳۲ـ ۳۳</ref>. منظومه‌ای در علم کلام، به نام جواهرالکلام و نیز منظومه‌ای در اصول فقه از آثار اوست <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۹۳، ج۵، ص۲۷۵</ref>. | ||
* '''محسن'''(فرزند شریف فرزند عبدالحسین)، فقیه و ادیب و شاعر بود. وی در ۱۲۹۵ در نجف به دنیا آمد. از میرزا حسین نائینی و شیخ الشریعه اصفهانی (متوفی ۱۳۳۹) مراتب بالای فقه و اصول را فراگرفت و از [[میرزای نائینی]] اجازه اجتهاد گرفت. وی حکمت و [[کلام]] را نیز آموخت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۴ـ ۱۲۵</ref>. برخی از شاگردانش، عبداللّه بن محمدصالح قطیفی، سیدعلی وداعی، علی شرقی (متوفی ۱۳۸۴) و حسین قدیحی بودند <ref>محسن جواهری، ج۱، مقدمه محمدحسن جواهری، ص«ف »؛ خاقانی، ج۷، ص۲۴۰</ref>. او پس از سفری به [[بحرین]]، به خوزستان رفت و در فَلاحیه (شادِگان) سکونت گزید و در آن شهر مقبولیت عام یافت. در جریان جنگ جهانی اول (۱۹۱۴ـ ۱۹۱۸) و حمله انگلستان به عراق، شیخ محسن در کنار دیگر فقهای عراق، مانند [[سید محمد سعید حبوبی|سیدمحمد سعید حَبّوبی]] ، در جهاد با انگلیس شرکت کرد و مجروح شد. پس از شکست عراق، وی به نجف رفت و پس از مدتی به فلاحیه بازگشت. در ۱۳۰۸ ش به [[اهواز]] رفت و به تصدی امور دینی مردم پرداخت. در ۱۳۱۵ ش، به علت بیماری، بر بازگشت به نجف مصمم شد و در بصره وفات یافت. پیکرش را در مراسم باشکوهی تا نجف [[تشییع جنازه|تشییع]] کردند و در مقبره خانوادگیشان به خاک سپردند <ref>خاقانی، ج۷، ص۲۴۰ـ۲۴۲؛ آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۴</ref>. [[شیخ محسن جواهری]] شاعری توانا بوده و اشعار فراوانی سروده است <ref>برای نمونه اشعار او رجوع کنید به خاقانی، ج۷، ص۲۴۳ـ ۲۵۵</ref>. برخی از آثار او عبارت‌اند از: | * '''محسن'''(فرزند شریف فرزند عبدالحسین)، فقیه و ادیب و شاعر بود. وی در ۱۲۹۵ در نجف به دنیا آمد. از میرزا حسین نائینی و شیخ الشریعه اصفهانی (متوفی ۱۳۳۹) مراتب بالای فقه و اصول را فراگرفت و از [[میرزای نائینی]] اجازه اجتهاد گرفت. وی حکمت و [[کلام]] را نیز آموخت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۴ـ ۱۲۵</ref>. برخی از شاگردانش، عبداللّه بن محمدصالح قطیفی، سیدعلی وداعی، علی شرقی (متوفی ۱۳۸۴) و حسین قدیحی بودند <ref>محسن جواهری، ج۱، مقدمه محمدحسن جواهری، ص«ف »؛ خاقانی، ج۷، ص۲۴۰</ref>. او پس از سفری به [[بحرین]]، به خوزستان رفت و در فَلاحیه (شادِگان) سکونت گزید و در آن شهر مقبولیت عام یافت. در جریان جنگ جهانی اول (۱۹۱۴ـ ۱۹۱۸) و حمله انگلستان به عراق، شیخ محسن در کنار دیگر فقهای عراق، مانند [[سید محمد سعید حبوبی|سیدمحمد سعید حَبّوبی]] ، در جهاد با انگلیس شرکت کرد و مجروح شد. پس از شکست عراق، وی به نجف رفت و پس از مدتی به فلاحیه بازگشت. در ۱۳۰۸ ش به [[اهواز]] رفت و به تصدی امور دینی مردم پرداخت. در ۱۳۱۵ ش، به علت بیماری، بر بازگشت به نجف مصمم شد و در بصره وفات یافت. پیکرش را در مراسم باشکوهی تا نجف [[تشییع جنازه|تشییع]] کردند و در مقبره خانوادگیشان به خاک سپردند <ref>خاقانی، ج۷، ص۲۴۰ـ۲۴۲؛ آل محبوبه، ج۲، ص۱۲۴</ref>. [[شیخ محسن جواهری]] شاعری توانا بوده و اشعار فراوانی سروده است <ref>برای نمونه اشعار او رجوع کنید به خاقانی، ج۷، ص۲۴۳ـ ۲۵۵</ref>. برخی از آثار او عبارت‌اند از: | ||
*الفَرائدُ الغَوالی علی شواهد الاَمالی، که شرحی است بر [[الامالی سید مرتضی|الامالی سیدمرتضی]]، و جلد ۱ـ۳ آن در سالهای ۱۹۶۶ ـ ۱۹۶۷ در نجف چاپ شده است؛ | *الفَرائدُ الغَوالی علی شواهد الاَمالی، که شرحی است بر [[الامالی سید مرتضی|الامالی سیدمرتضی]]، و جلد ۱ـ۳ آن در سالهای ۱۹۶۶ ـ ۱۹۶۷ در نجف چاپ شده است؛ | ||
*نَهْجُ السّداد فی شرح نجاه العباد؛ حاشیه بر [[کفایه الاصول]]؛ | *نَهْجُ السّداد فی شرح نجاه العباد؛ حاشیه بر [[کفایه الاصول]]؛ | ||
*القلائد الدرر فی امامه الائمه الاثنی عشر؛ تصحیح و شرح دیوان ابن خیاط دمشقی (متوفی ۵۱۷)؛ شرحی بر [[الشهاب الثاقب]]، اثر منظوم [[سید محمد باقر طباطبایی حائری|سیدمحمدباقر طباطبایی حائری]] (متوفی ۱۳۳۱) درباره اثبات [[امامت]] [[علی (ع)]] و فرزندان ایشان <ref>محسن جواهری، ج۱، مقدمه محمد حسن جواهری، ص«ق ـ ر »؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۶۲؛ امینی، ۱۳۸۵، ص۱۷۴؛ عواد، ۱۹۹۹، ج۱، ص۵۴۳؛ حسن امین، ج۵، ص۲۹۹</ref>؛ دیوان شعر که فرزندش، محمدحسن، آن را جمع آوری کرده است؛ و منظومه هایی در علم کلام، [[تجوید]] و فقه <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۶۸، ج۹، قسم ۳، ص۹۷۶، ج۲۳، ص۱۵ـ۱۶، ۱۲۵، ج۲۶، ص۳۶</ref>. | *القلائد الدرر فی امامه الائمه الاثنی عشر؛ تصحیح و شرح دیوان ابن خیاط دمشقی (متوفی ۵۱۷)؛ شرحی بر [[الشهاب الثاقب]]، اثر منظوم [[سید محمد باقر طباطبایی حائری|سیدمحمدباقر طباطبایی حائری]] (متوفی ۱۳۳۱) درباره اثبات [[امامت]] [[علی (ع)]] و فرزندان ایشان <ref>محسن جواهری، ج۱، مقدمه محمد حسن جواهری، ص«ق ـ ر »؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۶۲؛ امینی، ۱۳۸۵، ص۱۷۴؛ عواد، ۱۹۹۹، ج۱، ص۵۴۳؛ حسن امین، ج۵، ص۲۹۹</ref>؛ دیوان شعر که فرزندش، محمدحسن، آن را جمع آوری کرده است؛ و منظومه هایی در علم کلام، [[تجوید]] و فقه <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱، ص۴۶۸، ج۹، قسم ۳، ص۹۷۶، ج۲۳، ص۱۵ـ۱۶، ۱۲۵، ج۲۶، ص۳۶</ref>. | ||
*'''عبدالرسول''' (فرزند شریف فرزند عبدالحسین)، در ۱۳۰۱ در نجف به دنیا آمد. فقه و اصول را از قاسم بن حَمود قَسّام، علی بن باقر جواهری، محمدکاظم طباطبایی یزدی، آخوند خراسانی، میرزا حسین نائینی و [[سید ابوتراب خوانساری|سیدابوتراب خوانساری]] فراگرفت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۱۶ـ۱۱۷، ج۳، ص۸۹ ـ۹۰</ref>. حسین بن مشکور حولاوی (متوفی ۱۳۴۷ ش)، محمدطاهربن عبداللّه آل راضی (متوفی ۱۳۵۹ ش) و سیدضیاءالدین بن محمدعلی بحرالعلوم از شاگردان او بودند <ref>حرزالدین، ج۱، ص۳۱۲، پانویس ۱، ج۳، ص۹، پانویس ۱؛ بحرالعلوم، ج۱، ص۱۷۹</ref>. عبدالرسول در ۱۳۴۶ ش وفات کرد و در مقبره خانوادگیشان [[دفن]] شد <ref>عبدالحسین جواهری، ص۲۰</ref>. او کتاب [[اانیس الموحدین|اَنیس الموحدین]] [[ملامهدی نراقی]] (متوفی ۱۲۰۹) را از فارسی به عربی ترجمه کرده است <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۲، ص۴۶۶</ref>. | *'''عبدالرسول''' (فرزند شریف فرزند عبدالحسین)، در ۱۳۰۱ در نجف به دنیا آمد. فقه و اصول را از قاسم بن حَمود قَسّام، علی بن باقر جواهری، محمدکاظم طباطبایی یزدی، آخوند خراسانی، میرزا حسین نائینی و [[سید ابوتراب خوانساری|سیدابوتراب خوانساری]] فراگرفت <ref>آل محبوبه، ج۲، ص۱۱۶ـ۱۱۷، ج۳، ص۸۹ ـ۹۰</ref>. حسین بن مشکور حولاوی (متوفی ۱۳۴۷ ش)، محمدطاهربن عبداللّه آل راضی (متوفی ۱۳۵۹ ش) و سیدضیاءالدین بن محمدعلی بحرالعلوم از شاگردان او بودند <ref>حرزالدین، ج۱، ص۳۱۲، پانویس ۱، ج۳، ص۹، پانویس ۱؛ بحرالعلوم، ج۱، ص۱۷۹</ref>. عبدالرسول در ۱۳۴۶ ش وفات کرد و در مقبره خانوادگیشان [[دفن]] شد <ref>عبدالحسین جواهری، ص۲۰</ref>. او کتاب [[اانیس الموحدین|اَنیس الموحدین]] [[ملامهدی نراقی]] (متوفی ۱۲۰۹) را از فارسی به عربی ترجمه کرده است <ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۲، ص۴۶۶</ref>. | ||
| خط ۹۴: | خط ۹۴: | ||
{{خاندان‌های شیعه}} | {{خاندان‌های شیعه}} | ||
[[رده: | [[رده:خاندان‌های شیعی عراق]] | ||