تحدی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَحَدّی''' هماوردجویی [[قرآن]] (یا در تعریف گسترده‌تر آن، هماوردطلبی هر [[پیامبر]] آورندۀ [[معجزه]]) با هدف اثبات ارتباط [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام (ص)]] با [[عالم غیب|غیب]] و ناتوانی مخالفان از آوردن معجزه الهی است. تحدی اصطلاحی در [[علوم قرآنی]] و [[کلام|کلام اسلامی]] است. [[خدا|خداوند]] در قرآن از مخالفان  خواسته است اگر در [[نبوت]] پیامبر اسلام (ص)شک دارند، مانند قرآن را بیاورند.

تحدی به معنای هماورد خواستن و به مبارزه طلبیدن<ref> لسان العرب، ج ۳، ص۹۰، «حدا».</ref> برای ظاهر شدن عجز مخالفان است.<ref> مقاییس اللغه، ج ۲، ص۳۵، «حدا»؛ المصطلحات الکلامیه، ص۶۴.</ref> در تحدی از منکران  [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام (ص)]] دعوت می‌شود که اگر در [[نبوت]] او شک دارند، مانند معجزات او را بیاورند. این اصطلاح نخستین بار در نوشته‌های کلامی سدۀ سوم رواج یافت.{{مدرک}}

اعتبار تحدی بر این اصل استوار دانسته‌اند که اگر این کار از سوی [[خدا]] نباشد دیگران هم باید بتوانند مثل آن را انجام دهند و اگر نتوانستند معلوم می‌شود کار رسول الله خدایی است.<ref> تفسیر موضوعی، ج ۱، ص۱۲۸ ۱۲۹، «قرآن در قرآن»؛ تسنیم، ج ۲، ص۴۱۳ ۴۱۴.</ref>

برخی از متکلمان متقدم، همانند [[شریف مرتضی]] معتقد بودند که اگر فردی قصد معارضه با قرآن کرد خداوند همت و اراده او را برای پاسخ گویی به قرآن و آوردن نظیر آن سست می‌کند و به او اجازۀ معارضه نمی‌دهد. به این نظریه «[[صرفه|صَرفه]]» می‌گویند. این نظر با توجه به تلاش‌های صورت گرفته در معارضه با [[قرآن]] صحیح نیست.