اهل حق: تفاوت میان نسخه‌ها

بجز [[سلطان اسحاق]]، مهم‌ترین مظهر خداوند بر روی زمین [[علی]] (ع) است و در آثار اهل حق بر الوهیت آن حضرت تأکید بسیار شده است <ref>جیحون آبادی، ۲۱۲-۲۱۳</ref>. در آغاز هستی، خداوند پس از ارشاد هفتن و نشان دادن راه دشواری که باید در آینده بپیمایند، از «بَطن دُرّ» بیرون آمد و در جامه «خاوندگار» بود، اما چون آشکار شد، هفتن دیدند که علی است <ref>همو، ۴۷-۴۹</ref>. خاوندگار اولین تجلی ذات حق و نخستین مرتبه بروز هویت او در عالم وجود است <ref>همو، ۲۹۲</ref>. بنابر متون مقدس یارسان، [[حضرت علی]] (ع) دومین ظهور حق است (پس از خاوندگار) و ظهورهای دیگر مربوط به پس از وی است <ref>برای نمونه، نک: «تذکره اعلی »، ۱۸ به بعد</ref>.

علی (ع) تجلّی الهی در دور [[حضرت محمد]] (ص) است <ref>جیحون آبادی، ۱۲</ref>، و حضرت محمد(ص) خود به الوهیت حضرت علی (ع) آگاهی داشت، اما به خواست وی این سرّ را فاش نکرد<ref>همو، ۲۰۳، ۲۰۵</ref>. علی (ع)، ذاتِ خداست<ref>همو، ۲۳</ref>؛ به بیان بهتر، او مظهر ذات الهی است و حضرت محمد(ص) مظهر صفات الهی، لیکن هر دو اصل و گوهر واحد دارند<ref>همو، ۱۱۵</ref>. اهل حق [[سلمان فارسی]] را مظهر پیر بنیامین (یا همان [[جبرئیل]]) و شفیع دو عالم دانستند. به نظر ایشان [[فاطمه (س)|حضرت فاطمه (ع)]] مظهر خاتون رمز بار، [[بلال حبشی|بلال]] مظهر شاه ابراهیم ایوت، و [[خالد بن ولید]] مظهر بابا یادگار بودند<ref>«بارگه بارگه »، ۱۱۴- ۱۱۶؛ جیحون آبادی، ۱۹۶</ref>. سپس [[امام حسین]] (ع) مظهر این یادگار شد<ref>همو، ۲۱۹</ref>. البته حضرت محمد(ص) هم، محل تجلی و حلول الهی خوانده شده است <ref>«بارگه بارگه »، ۱۱۷- ۱۱۸</ref> و نخستین ظهور وی در «بطن صدف‌» (پس از پیدایش هفتن) بود<ref>جیحون آبادی، ۵۳</ref>. ظهور بعدی وی در آدم ابوالبشر بود، تا برسد به آخرین پیامبر<ref>همو، ۵۵</ref>.