کاربر ناشناس
اسما و صفات خدا: تفاوت میان نسخه‌ها
←تفاوت دو اصطلاح «اسم» و «صفت»
imported>M.bahrami |
imported>M.bahrami |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
صفت به معنای حالتی است که در چیزی یافت می‌شود.<ref> مفردات، ص۸۷۳، «وصف».</ref> کلمه «صفت» همان کلمه «وصف» است که «واو» آن حذف و تاء در عوض به آخر آن افزوده شده است. برخی گفته‌اند: «صفت» برگرفته از وصف، به معنای زیور و زیبایی موجود در موصوف است.<ref> لسان العرب، ج ۱۵، ص۳۱۵، «وصف».</ref> | صفت به معنای حالتی است که در چیزی یافت می‌شود.<ref> مفردات، ص۸۷۳، «وصف».</ref> کلمه «صفت» همان کلمه «وصف» است که «واو» آن حذف و تاء در عوض به آخر آن افزوده شده است. برخی گفته‌اند: «صفت» برگرفته از وصف، به معنای زیور و زیبایی موجود در موصوف است.<ref> لسان العرب، ج ۱۵، ص۳۱۵، «وصف».</ref> | ||
میان اسم و صفت در اینجا هیچ فرق نیست | |||
==تفاوت دو اصطلاح «اسم» و «صفت»== | ==تفاوت دو اصطلاح «اسم» و «صفت»== | ||
در علم کلام اسم آن لفظی است که بر صِرف ذات دلالت می‌کند؛ مانند: «اللّه»، «رجل» و «انسان» یا بر ذاتی که به وصفی متصف است دلالت می‌کند مانند: «عالِم» و «قادر» و یا بر مبدأ فعل دلالت می‌کند؛ مانند: «رازق» و «خالق» امّا صفت تنها یک کاربرد دارد و تنها بر مبدأ دلالت می‌کند بدون اینکه علامتی بر ذات بوده باشد؛ مانند: علم، قدرت، رزق و خلقت، به همین جهت می‌توان اسم را محمول قرار داده و آن را بر ذات حمل کرد و گفت: خداوند «عالم» یا «خالق» یا «رحمان» یا «رحیم» است؛ ولی صفت را نمی‌توان محمول قرار داد و گفت: خداوند خلق است.<ref>مفاهیم القرآن، ج ۶، ص۳۳ </ref> | |||
===در فلسفه و عرفان=== | ===در فلسفه و عرفان=== | ||