اعتکاف: تفاوت میان نسخه‌ها

:'''اعتکاف در شرع'''

اعتکاف در شرع، التزام به توقف و درنگ در [[مسجد]] به [[قصد قربت]] است<ref>راغب، مفردات، ۱۳۹۲ق، ص۳۵۵. </ref>  در [[فقه]] اسلامی به توقّف سه روز يا بيشتر در [[مسجد]] به [[قصد قربت]] و با اعمال و شرايط مخصوص، اعتكاف، و به شخص به جا آورنده آن مُعتَكِف گويند. <ref>موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامي، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۵۹۸.</ref>   

در اصطلاح سالکان و [[تصوف|متصوفه]]، اعتکاف، فارغ و تهی ساختن دل از اشتغالات دنیوی و تسلیم کردن نفس به مولا است.<ref>جرجانی، التعریفات، ۱۳۵۷ق، ص۲۵. </ref>

[[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] حقیت اعتکاف را روی اوردن بنده به اطاعت از خدواند و پای بندی به مراقبت دانسته است. <ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۴.</ref> {{ یادداشت|اعلم أن الاعتكاف حقيقته عكوف العبد على طاعة الله جل جلاله ، ومراقبته}} وی هم‌چنان کمال اعتکاف را در  وقف کردن دل و عقل و اعضای بدن بر انجام عمل صالح و پرهیز از غفلت و مقید ساختن خویش به انجام دستورات الهی و تحقق اراده او و دور ساختن غیر خدا از همه وجود خویش دانسته است.  <ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۱۵۰.</ref>{{یادداشت| واعلم أن كمال الاعتكاف هو إيقاف العقول والقلوب والجوارح على مجرد العمل الصالح ، وحبسها على باب الله جل جلاله ، ومقدس إرادته ، وتقييدها بقيود مراقباته }}