confirmed، protected، templateeditor
۱٬۸۶۴
ویرایش
آیه تبلیغ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (انتقال از رده:آیات درباره غدیر به رده:آیات قرآن درباره غدیر ردهانبوه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
*منافقان به جانشینی پیامبر به عنوان ریاست بر جامعه طمع داشتند و دستیابی به نعمت‌های دنیا را در تصاحب جانشینی آن حضرت می‌دیدند و جانشین شدن امام علی (ع) آرزوهای آنها را بر باد می‌داد.<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۹۷،۹۹.</ref> | *منافقان به جانشینی پیامبر به عنوان ریاست بر جامعه طمع داشتند و دستیابی به نعمت‌های دنیا را در تصاحب جانشینی آن حضرت می‌دیدند و جانشین شدن امام علی (ع) آرزوهای آنها را بر باد می‌داد.<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۹۷،۹۹.</ref> | ||
* حضرت علی به عنوان شخصیتی قاطع و انعطاف‌ناپذیر شناخته شده بود.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۸۲-۱۳۸۷ش، ج۴، ص۲۷۶</ref> | * حضرت علی به عنوان شخصیتی قاطع و انعطاف‌ناپذیر شناخته شده بود.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۸۲-۱۳۸۷ش، ج۴، ص۲۷۶</ref> | ||
* نومسلمانانی که علی (ع) پیش‌تر در جنگ‌ها بستگانشان را به قتل رسانده بود، کینه او را در دل داشتند. | * نومسلمانانی که علی (ع) پیش‌تر در جنگ‌ها بستگانشان را به قتل رسانده بود، کینه او را در دل داشتند.<ref>[https://valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=9152 «ترس پیامبراکرم، از ابلاغ خلافت امیرالمؤمنین(سلام الله علیه)»]، موسسه تحقیقاتی حضرت ولی‌عصر(عج).</ref> | ||
* علی (ع) به هنگام وفات پیامبر (ص)، ۳۳ ساله بود و پذیرش رهبری او در جامعه‌ای که سن افراد و شیخوخیت ملاک مهمی در تصدی مناصب بود، امر ساده‌ای نبود.{{مدرک}} این امر در [[جنگ تبوک]] که پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) را به جای خود در [[مدینه]] قرار داد یا در واپسین لحظات عمر خود [[اسامة بن زید]] را به فرماندهی منصوب کرد، بروز یافت.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۳، ص ۱۸۶.</ref> | * علی (ع) به هنگام وفات پیامبر (ص)، ۳۳ ساله بود و پذیرش رهبری او در جامعه‌ای که سن افراد و شیخوخیت ملاک مهمی در تصدی مناصب بود، امر ساده‌ای نبود.{{مدرک}} این امر در [[جنگ تبوک]] که پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) را به جای خود در [[مدینه]] قرار داد یا در واپسین لحظات عمر خود [[اسامة بن زید]] را به فرماندهی منصوب کرد، بروز یافت.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۳، ص ۱۸۶.</ref> | ||