Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۲۳۷
ویرایش
استعاذه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←معنای لغوی
جز (←معنای لغوی) |
جز (←معنای لغوی) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
استعاذه مصدر باب استفعال از ریشه «ع و ذ» به معنی پناه بردن به غیر (چه یک شیء باشد، شخص یا مکان) است. | استعاذه مصدر باب استفعال از ریشه «ع و ذ» به معنی پناه بردن به غیر (چه یک شیء باشد، شخص یا مکان) است. | ||
واژه عوذ و مفهوم آن، سابقه‌ای دیرین در زبان‌های سامی، <ref group="یادداشت"> زبان سامی شامل عبری، عربی، ارمنی (زبان مسیح و حواریونش)، کنعانی، اکادی، فینیقی، سوریه‌ای و همچنین خویشاوندان دور آن یعنی مصری قدیم، بربر جدید و بعضی از زبان‌های آفریقای شرقی است. این زبان بیشتر در آسیای غربی در امتداد ساحل دریای مدیترانه و در شبه جزیره عربستان و در امتداد مدیترانه و سواحل شرقی آفریقا صحبت می‌شود. بیشتر احتمال دارد که گروه زبانی سامی از جایی در حوالی لبنان و سوریه شروع شده باشد و از آنجا به جانب شرق به داخل بین النهرین و به طرف جنوب به داخل شبه جزیره عربستان و مصر گسترش یافته باشد. مصری خیلی زود جدا شد و خیلی متفاوت از زبان‌های سامی دیگر است. به نظر می‌رسد که عربی نزدیک‌ترین زبان به زبان‌های سامی زمان‌های خیلی قدیم باشد. شاید به خاطر این که مردمی که عربی صحبت می‌کردند در شبه جزیره عربستان زندگی می‌کردند و به ندرت مردمی را ملاقات می‌کردند که به زبان‌های دیگر صحبت کنند. بنابراین زبان آنها خیلی تغییر پیدا نکرد. در حالی که یهودیان، فینیقی‌ها و کسانی که در امتداد ساحل مدیترانه زندگی می‌کردند همیشه با بیگانگان صحبت می‌کردند و این موضوع زبانشان را سریع‌تر تغییر داد. [[یادکرد وب: [http://020.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=213:------&catid=49:--&Itemid=36 پایگاه 020.IR]]] </ref> داشته است؛ چنانکه در زبان عبری باستان، <ref group="یادداشت"> . زبان عبری باستان یکی از دوره‌های تطور زبان عبری است. این دوره را به نام "عبری دوره باستان" یا "عبری باستانی" یا "عبری کلاسیک" و یا "عبری پیش از تبعید" نیز | واژه عوذ و مفهوم آن، سابقه‌ای دیرین در زبان‌های سامی، <ref group="یادداشت"> زبان سامی شامل عبری، عربی، ارمنی (زبان مسیح و حواریونش)، کنعانی، اکادی، فینیقی، سوریه‌ای و همچنین خویشاوندان دور آن یعنی مصری قدیم، بربر جدید و بعضی از زبان‌های آفریقای شرقی است. این زبان بیشتر در آسیای غربی در امتداد ساحل دریای مدیترانه و در شبه جزیره عربستان و در امتداد مدیترانه و سواحل شرقی آفریقا صحبت می‌شود. بیشتر احتمال دارد که گروه زبانی سامی از جایی در حوالی لبنان و سوریه شروع شده باشد و از آنجا به جانب شرق به داخل بین النهرین و به طرف جنوب به داخل شبه جزیره عربستان و مصر گسترش یافته باشد. مصری خیلی زود جدا شد و خیلی متفاوت از زبان‌های سامی دیگر است. به نظر می‌رسد که عربی نزدیک‌ترین زبان به زبان‌های سامی زمان‌های خیلی قدیم باشد. شاید به خاطر این که مردمی که عربی صحبت می‌کردند در شبه جزیره عربستان زندگی می‌کردند و به ندرت مردمی را ملاقات می‌کردند که به زبان‌های دیگر صحبت کنند. بنابراین زبان آنها خیلی تغییر پیدا نکرد. در حالی که یهودیان، فینیقی‌ها و کسانی که در امتداد ساحل مدیترانه زندگی می‌کردند همیشه با بیگانگان صحبت می‌کردند و این موضوع زبانشان را سریع‌تر تغییر داد. [[یادکرد وب: [http://020.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=213:------&catid=49:--&Itemid=36 پایگاه 020.IR]]] </ref> داشته است؛ چنانکه در زبان عبری باستان، <ref group="یادداشت"> . زبان عبری باستان یکی از دوره‌های تطور زبان عبری است. این دوره را به نام "عبری دوره باستان" یا "عبری باستانی" یا "عبری کلاسیک" و یا "عبری پیش از تبعید" نیز می‌نامند. این دوره به دور بودن از تأثیرات بیگانه و ناآشنا متصف است. | ||
این زبان در اسفار عهد عتیق دیده می‌شود و اصولاً جنبه دینی دارد. بسیاری از واژه‌هایش وام گرفته از زبان‌های همسایه مانند بابلی، آشوری، آرامی، مصر باستانی، فارسی و سرانجام یونانی است. چنین پیداست که عبرانیان به چند گویش از گویش‌های کنعانی سخن | این زبان در اسفار عهد عتیق دیده می‌شود و اصولاً جنبه دینی دارد. بسیاری از واژه‌هایش وام گرفته از زبان‌های همسایه مانند بابلی، آشوری، آرامی، مصر باستانی، فارسی و سرانجام یونانی است. چنین پیداست که عبرانیان به چند گویش از گویش‌های کنعانی سخن می‌گفته‌اند؛ زیرا گویش پادشاهی جنوبی با پادشاهی شمالی متفاوت بوده است و درباریان پادشاهی یهودا نیز ظاهرا به زبان آرامی سخن می‌گفته‌اند. | ||
این مرحله از قرن دهم تا سال | این مرحله از قرن دهم تا سال ۵۸۶ قبل از میلاد یعنی تاریخ سقوط مملکت یهودا ادامه پیدا کرد. در اواخر این مرحله زبان عبری به اوج شکوفایی خود رسید. علی رغم اینکه نوشته جات این دوره حتی در دوره‌های استقرار از ویژگی ابتدایی برخوردار بود. در این دوره، تدوین کتب عهد قدیم به پایان رسید. بنابراین عبرانیان تا زمان کوچ بابلی (۵۸۶ق.م) همین زبان عبری را به کار می‌بردند و با پیدایش عوامل فرسایش که غلبه آرامی به عنوان زبان بسیاری از عبرانیان و نیز زبان تجارت و حکومت شرق، یکی از آنها بود ستاره‌اش رفته رفته افول نمود. گویا در حدود سال ۲۵۰ق.م این گونه از عبری حتی در فلسطین نیز از میان رفته بوده است. | ||
[[یادکرد وب: [http://www.maarefefelestin.com/zienpedia/index.php?title=%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%B9%D8%A8%D8%B1%DB%8C دانشنامه صهیونیزم و اسرائیل]]]</ref> | |||
عوذ به معنی پناه گرفتن به کار می‌رفته است.<ref>نک: گزنیوس، ص۷۳۱</ref> در میان عرب پیش از [[اسلام]] و نیز در صدر اسلام نامهای اشخاصی چون عَوذ، مُعَوَّذ و مُعاذ رواج داشته که همگی برگرفته از این ماده است.<ref>مثلاً نگاه کنید: ابن سعد، فهرست اعلام؛ ابن حزم، جمهره، ص۳۷۱، ۴۴۷</ref> | عوذ به معنی پناه گرفتن به کار می‌رفته است.<ref>نک: گزنیوس، ص۷۳۱</ref> در میان عرب پیش از [[اسلام]] و نیز در صدر اسلام نامهای اشخاصی چون عَوذ، مُعَوَّذ و مُعاذ رواج داشته که همگی برگرفته از این ماده است.<ref>مثلاً نگاه کنید: ابن سعد، فهرست اعلام؛ ابن حزم، جمهره، ص۳۷۱، ۴۴۷</ref> | ||