محمد بن جعفر بن نمای حلی: تفاوت میان نسخه‌ها

آل نما از جمله خاندان‏ هاى بزرگ حله است. نسبت این خاندان به قبيله ربيعه مى‏ رسد لذا آنان را به ربعی نیز می گویند.<ref>مجمع الآداب في معجم الألقاب، عبد الرزاق بن احمد، ابن فوطى، ج۱، ص۱۳۳</ref>

دوره [[ابن ادریس]] و سپس شاگرد بلند آوازه اش، ابن نما دوره بازنگری در اجتهاد و برون رفت از  رکود و تقلید از آرای فقهی [[شیخ طوسی]] بود. یکی از مهم ترین منتقدین مکتب شیخ طوسی و تقلید از آن در این دوره نجيب الدين محمد بن جعفر بن هبه اللَّه بن نما  بود که دو شاگردش [[علامه حلي]]  (متوفای ۶۶۵ق) و [[أحمد بن طاوس حلي]]  (متوفای ۶۷۳ ق) مشی استاد را پی گرفتند.<ref>تأريخ الفقه و تطوراته (المنتخب)، جمعى از بزرگان، ص۳۸</ref>

بر اساس اسناد برخی روایات، وی از بزرگانی چون ابوالفرج [[علی بن سعید راوندی]]<ref>ابن طاووس، فتح الابواب، ص۱۳۱، ۱۳۴.</ref>، [[ابن ادریس حلی]]<ref>ابن طاووس، عبدالکریم، ص۴۸، ۷۲، ۸۷.</ref>، [[محمد بن جعفر مشهدی]] <ref> ابن طاووس، الدروع الواقیه، ص۱۱۲</ref>، عبدالرؤساء [[هبة الله بن حامد]]، [[برهان الدین محمد قزوینی]] و نیز از پدرش<ref> مجلسی، بحار الانوار، ج۱۰۷، ص۴۷، ۵۲؛ نوری، مستدرک الوسایل، ج۳، ص۴۷۷.</ref> روایت کرده است.

در سال ۶۳۶ق نجيب الدين بن‏ نما، کلاس های درسی را که نزديك به مكان منسوب به [[امام زمان]] بود، تعمير كرد و جمعى از فقها را در آن سكنى داد.  از این زمان به تدریج حوزه علمیه [[حله]] اوج گرفت.<ref>تكملة أمل الآمل، حسن صدر، ج۴، ص۴۲۴</ref> بسيارى از بزرگان عصر تجدید اجتهاد نیز از حله برخاسته‌اند. چون  [[مغولان]] به سوی عراق یورش بردند، گروهى از اهل حله نزد '''هلاكو'''، فرمانده لشكريان مغول رفته و از او امان گرفتند، لذا جلسات بحث و تدريس [[كلام]] و [[فقه]] داير ماند.<ref>تاريخ فقه و فقها، ابو القاسم گرجى، ص۲۲۷</ref>

*أحمد؛ او نزد پدر کسب علم کرد و اجازه نقل روایت گرفت. وی ملقب به نظام الدین  است.<ref>أمل الآمل في علماء جبل عامل ، محمد بن حسن حر عاملى، ج۲، ص۲۴</ref>

*ابو محمد اسماعیل؛ وی نیز از جمله فقهاء بود.<ref>موسوعة طبقات الفقهاء، همان، ج۷، ص۳۲۹</ref>