انتظار فرج: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←انتظار فرج و مسئله حکومت اسلامی: افزایش
جز (←انتظار فرج و مسئله حکومت اسلامی: افزایش) |
|||
| خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
[[علی شریعتی]] در سخنرانی معروف خود با عنوان انتظار، مذهب اعتراض می‌گوید انتظار برای عدهای به معنای پذیرش جبر تاریخ است که می‌بایست در ظلم و فساد زندگی کنند تا منجی ظهور کند که چنین انتظاری در خدمت حاکمان ظالم برای ساکت کردن مردم است. | [[علی شریعتی]] در سخنرانی معروف خود با عنوان انتظار، مذهب اعتراض می‌گوید انتظار برای عدهای به معنای پذیرش جبر تاریخ است که می‌بایست در ظلم و فساد زندگی کنند تا منجی ظهور کند که چنین انتظاری در خدمت حاکمان ظالم برای ساکت کردن مردم است. | ||
دیدگاه دیگری در مورد مسئله حکومت در دوران غیبت معتقد است، غیبت موجب محرومیت از همه برکات وجود امام است که از آن جمله تشکیل حکومت است.<ref>انصاری، المکاسب، (چاپ سنگی، ۱۳۷۵ق) ص ۱۵۴-۱۵۵</ref> شهید مطهری این دیدگاه را نقل می‌کند و می‌گوید همین نگاه‌ها باعث می‌شود که عدهای از فقیهان نخستین، به دفن [[سهم امام]] از خمس اقدام کردند.<ref>مکی، الروضه البهیه، ۱۳۶۵، ج ۱، ص ۱۳۴ و ۱۳۹</ref> | دیدگاه دیگری در مورد مسئله حکومت در دوران غیبت معتقد است، غیبت موجب محرومیت از همه برکات وجود امام است که از آن جمله تشکیل حکومت است.<ref>انصاری، المکاسب، (چاپ سنگی، ۱۳۷۵ق) ص ۱۵۴-۱۵۵</ref> شهید مطهری این دیدگاه را نقل می‌کند و می‌گوید همین نگاه‌ها باعث می‌شود که عدهای از فقیهان نخستین، به دفن [[سهم امام]] از خمس اقدام کردند.<ref>مکی، الروضه البهیه، ۱۳۶۵، ج ۱، ص ۱۳۴ و ۱۳۹</ref>{{یادداشت| تعبیر شهید ثانی استیداع خمس یعنی به امان نهادن نزد کسی است تا امام زمان (ع )ظهور کند.«ومن لا يرى ذلك يجب عليه أن يستودعه له إلى ظهوره، فإذا حضرته الوفاة أودعه من ثقة.» شهید ثانی، الروضة البهية في شرح اللمعة الدمشقية، ج۲۷ ص۷۹.}} | ||
توجه به احادیث [[تقیه]] و منطبق کردن آن بر عصر غیبت باعث می‌شود که عده ایی [[تقیه]] و سکوت در مقابل حاکمان ظالم را تا قیام امام زمان واجب بدانند.<ref>اصدار مرکز الرساله، التقیه فی الفکر الاسلامی، ۱۴۱۹ق، صص ۷۵ و ۸۰</ref> | توجه به احادیث [[تقیه]] و منطبق کردن آن بر عصر غیبت باعث می‌شود که عده ایی [[تقیه]] و سکوت در مقابل حاکمان ظالم را تا قیام امام زمان واجب بدانند.<ref>اصدار مرکز الرساله، التقیه فی الفکر الاسلامی، ۱۴۱۹ق، صص ۷۵ و ۸۰</ref> | ||