حمزة بن علی بن زهره حلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید ابوالمكارم عزّالدین حمزة بن علی بن زهره حسینی حلبی''' معروف به '''ابن زهره'''، [[فقه|فقیه]]، [[اصول فقه|اصولی]]، [[کلام امامیه|متكلم]] و نحوی، یكی از علمای بزرگ [[شیعه]] در قرن ششم هجری قمری است. وی صاحب کتاب فقهی [[الغنیة (کتاب|الغنیة]] است و در بیان اندیشمندان به '''صاحب غنیه''' شهرت دارد. از مشهورترین شاگردان وی می توان [[شاذان بن جبرئیل قمی]]، [[محمد بن جعفر مشهدی]] و [[ابن ادریس حلی]] را نام برد.

ابن زهره در ماه [[رمضان]] سال 511 هجری قمری در شهر [[حلب]] دیده به جهان گشود. وی از [[سادات]] شریف بوده و نسبش به [[اسحاق بن جعفر|اسحاق بن جعفر صادق]](ع) می رسد که از این جهت به «اسحاقیون» شهرت داشتند. برخی گفته اند نسب ابن زهره با 9 یا 12 واسطه به [[امام جعفر صادق]](ع) می رسد.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی.</ref>

[[محمد باقر خوانساری]] می نویسد: نسب سید بن زهره حلبی با دوازده واسطه به امام جعفر صادق(ع) می رسد که همگی از سادات بزرگوار هستند.<ref>روضات الجنات، ج 2، ص 374.</ref>

ابن زهره از خاندان شریف و از سادات [[شیعه دوازده امامی]] شهر حلب بودند که جد اعلای آنان از [[مدینه]] کوچ کرده و در دهکده [[حران]] در حومه [[حلب]] سکنی گزید. این خانواده همواره شعاع علم، فضل و دیانت بوده و بسیاری از دانشمندان شیعه از آنان بهره برده اند. ابن زهره از مشهورترین افراد این خاندان است؛ تا آنجا که هرگاه «ابن زهره» بدون قرینه‌ به کار رود، مقصود اوست.<ref>تاج العروس، ج 6، ص 484.</ref>

ابن زهره در علوم مختلف دارای تالیفاتی بوده که تنها یکی از کتابهای او به نام: «[[غنیة النزوع الی علمی الاصول و الفروع]]» بجا مانده است. کتاب «غنیه» در دوره‌اى که رکود [[اصول فقه|اصول]] و [[فقه]] در آن محسوس بود، شاهکارى قابل ستایش است. نقّادى‌ها و مخالفت‌هایى که ابن زهره در این کتاب با [[شیخ طوسی]] نموده، زمینه‌ نقد آراى قدما را فراهم کرده است. این کتاب دارای سه بخش [[کلام امامیه|کلام]]، فقه و اصول فقه است.