آیه مودت: تفاوت میان نسخه‌ها

عالمان اهل‌سنت در تفسیر مصادیق «قربی» اختلاف‌نظر دارند؛ [[حاکم حسکانی]] از محدثان اهل‌سنت در قرن پنجم هجری، در کتاب [[شواهد التنزیل]]، هفت روایت را نقل کرده که بر اساس آنها منظور از «القربی» حضرت علی(ع)، فاطمه(س) و [[حسنین(ع)|حَسَنَین(ع)]] است،<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۱۸۹-۱۹۶.</ref> به‌باور زمخشری نیز واژه «قربی» به‌معنای قرابت و خویشاوندی است نه خویشاوند و خویشاوندان،<ref>زمخشری، الکشاف، دارالمعرفه، ج۴، ص۲۱۹.</ref> و بدین ترتیب یعنی خداوند به پیامبر دستور می‌دهد که از قریش بخواهد اگر ایمان نمی‌آورند، حداقل به‌دلیل قرابت و خویشاوندی،‌ با پیامبر دشمنی نکنند.<ref>طبری، جامع البیان، دارالمعرفه، ج۲۵، ص۱۵.</ref>

 

بنابر آنچه آلوسی، از مفسران اهل‌سنت، ذکر کرده، نظرات دیگری نیز در این باره وجود دارد که مقصود از «قربی» [[آمنه بنت وهب|آمنه]] مادر پیامبر بوده،<ref>آلوسی، روح المعانی، دارالکتب العلمیه، ج۱۳، ص۳۰.</ref> یا آنکه مراد از مودت به قربی، دوستی مسلمانان با خویشان خودشان است؛ یعنی [[صله رحم|صلۀ رحم]].<ref>آلوسی، روح المعانی، دارالکتب العلمیه، ج۱۳، ص۳۱.</ref>

سید محمدحسین طباطبایی، از مفسران شیعه، با اتکا به روایاتی از جمله [[حدیث ثقلین]] و [[حدیث سفینه]]، دلیل وجوب مودت و محبت به اهل‌بیت را بدان دلیل دانسته است که اهل‌بیت مرجع علمی مردم قرار گیرند و بدین ترتیب مودت به اهل‌بیت چیزی جز بقا و تداوم رسالت پیامبر نیست و گرچه محبت به اهل‌بیت، «اجر» خوانده شده، اما در حقیقت نفعی است که عاید خود بشر می‌شود، نه آنکه به اهل‌بیت نفعی رسانده شود.<ref>طباطبایی، المیزان، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ج۱۸، ص۴۶.</ref> همانطور که در آیه‌ای دیگر از قرآن کریم چنین آمده است: «قُلْ مَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ»؛ بگو آنچه من از شما [به‌عنوان] مزد رسالت خواستم، آن هم برای شما [و به‌نفع شما] است.<ref>سوره سبأ، آیه ۴۷.</ref>

*راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات ألفاظ القرآن، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

*فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.

  | جانبداری = ندارد<!--، ندارد-->

  | رسا بودن = دارد<!--، دارد-->

  | جامعیت = دارد<!--، دارد-->