آقا حسین خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

خوانساری در ۱۰۹۸ق در ۸۲ سالگی در اصفهان درگذشت و در قبرستان [[تخت فولاد]] اصفهان، نزدیک قبر [[بابا رکن الدین]] مدفون گردید، که این بخش از [[قبرستان تخت فولاد]]، به [[تکیه آقا حسین خوانساری]] معروف شده‌است.

آقاحسین پیش از رسیدن به سن [[بلوغ]]، به قصد کسب معارف و علوم اسلامی به اصفهان رفت و در [[مدرسه خواجه‌ملک]]، به تحصیل پرداخت. در اصفهان از محضر استادان بسیاری استفاده کرد و به همین جهت خود را «تلمیذ البشر» نامید که اشاره به کثرت استادهایش داشته باشد.

آقاحسین [[علوم عقلی]] را نزد [[میرابوالقاسم فندرسکی]]، و [[علوم نقلی]] را در محضر [[محمدتقی مجلسی]] تکمیل کرد و از وی [[اجازه روایت]] گرفت. از استادان دیگر وی، [[محقق سبزواری]] مؤلف کتاب [[الذّخیره]] و [[حیدر بن محمد خوانساری]] نویسنده [[زبدة التصانیف]] را نام برده‌اند. گرچه در دوران تحصیل گرفتار فقر و تنگدستی بود، ولی سرانجام به جایی رسید که [[شاه سلیمان صفوی]] جبّه گران بهای خود را برای او فرستاد و در یکی از سفرها نیابت سلطنت و رسیدگی به کارهای کشوری را به وی واگذار کرد. آقاحسین با وجود جاه و مقام و رفاهی که داشت، همواره پناه بینوایان و تهیدستان بود. او در دانشهای معقول و منقول تبحّر داشت و به گفته افندی اصفهانی «پشتوانه اهل علم» بود.<ref>افندی اصفهانی، ریاض‌العلماء، ص ۵۷.</ref>

او تحصیلات خود را در حوزه اصفهان به انجام رسانید و در [[مدرسه خواجه ملک]]، جنب [[مسجد شیخ لطف الله]] مشغول تحصیل گردید. معقول را نزد [[میرفندرسکی]] و منقول را نزد ملا [[محمدتقی مجلسی]]، [[سلطان العلماء|خلیفة السلطان]]، [[محقق سبزواری]] و... تکمیل نمود.

وی در هر دو رشته معقول و منقول تدریس می‌کرد و به همین جهت به «استاد الکل فی الکل» معروف گشت. برخی از شاگردان او عبارتند از:

*[[محمد صالح خاتون آبادی]] که مدت ۲۰ سال نزد او شاگردی کرد.

*[[ملامیرزای شیروانی]] شارح و محشّی [[معالم‌الاصول]]

*[[شیخ‌جعفر قاضی]]؛

*[[سیدنعمت‌الله جزایری]]؛

*علیرضا شیرازی که شاعری فاضل بود و «تجلّی» تخلص می‌کرد.

*[[میرزا محمدبن حسن شیروانی]]<ref>خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۳۵۲.</ref>

*[[مشارق الشموس فی شرح الدروس]]. کتاب معروف او در فقه، که شرحی است بر کتاب‌الدروس نوشته [[شهید اول]] ابوعبدالله [[محمدبن مکی عاملی]] (۷۳۴-۷۸۴ق/۱۳۳۴-۱۳۸۲م). این کتاب ناتمام است و آقاحسین موفق نشده است، شرح مبحث اخبار ائمه و گفتارهای [[فقیهان]] امامی در هر مبحث را به اتمام برساند.<ref>غروی حایری، جامع‌الرواه، ج۱، ص۲۳۵.</ref> این کتاب به گفته صاحب [[روضات‌الجنات]] از لحاظ کثرتِ تحقیقات، کم‌نظیر است.<ref>محمدباقر خوانساری، روضات‌الجنات، ج۲، ص۳۵۲.</ref> این کتاب ۲ بار در ۱۳۰۵ و ۱۳۱۱ق/۱۸۸۸ و ۱۸۹۳م در تهران چاپ شده است.

وفاتش در [[۱ رجب]] سال [[سال ۱۰۹۸ هجری قمری|۱۰۹۸ق]]<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ۱۳۸۷ش، ج۲، ص۷۴۸.</ref> در اصفهان بوده‌است و در قبرستان [[تخت فولاد]] اصفهان، نزدیک قبر [[بابا رکن الدین]] مدفون گردید. [[آقا جمال‌الدین خوانساری]] و[[آقا رضی‌الدین خوانساری]]، پسران وی نیز در همانجا مدفون هستند، که به [[تکیه آقا حسین خوانساری]] (تکیه خوانساری‌ها) معروف شده‌است.