confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (اضافه کردن تصویر) |
||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
===شخصیت علمی و فرهنگی محمود گاوان=== | ===شخصیت علمی و فرهنگی محمود گاوان=== | ||
[[پرونده:بهمنیان نقشه.jpg|بندانگشتی|قلمرو بهمنیان و موقعیت پایتختهای ایشان]] | |||
محققان تصریح کردهاند که خواجه محمود در ترویج [[شیعه|تشیع]] و کارهای فرهنگی، کاردان بوده است.<ref>عالمی، خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعهشناسی، ص۲۱۶.</ref> اعتقاد شخصی محمود گاوان که از منظر برخی محققان شیعه بوده،<ref>هالیستر، تشیع در هند، ۱۳۷۳ش، ص۱۲۳.</ref> در تقویت تشیع موثر بوده است.<ref>عالمی، خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعهشناسی، ص۲۱۶.</ref> از سوی دیگر، حضور عالمی گیلانی همچون او در دربار شاهان دکن و آشوبهایی که در آن زمان در گیلان در جریان بود، سبب شد که بسیاری از عالمان و شاعران گیلان به قلمرو بهمنیان مهاجرت کرده و سبب رونق بیش از پیش تشیع در آن منطقه شوند.<ref>جلال جعفرپور و ساسان طهماسبی، «معرفی و شناسایی مهاجران گیلانی هند، با تکیه بر دکن (۱۷۰۰- ۱۴۰۰م)»، ص۵۴.</ref> در زمان محمود، سلطنت بهمنیان به میعادگاه دانشمندان و ادیبان در سراسر هندوستان تبدیل گشت.<ref>قلی قرایی، «مقدمه»، در میرمحمدمومن استرآبادی مروج تشیع در جنوب هند، ۱۳۸۷ش، ص۲۳.</ref> | محققان تصریح کردهاند که خواجه محمود در ترویج [[شیعه|تشیع]] و کارهای فرهنگی، کاردان بوده است.<ref>عالمی، خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعهشناسی، ص۲۱۶.</ref> اعتقاد شخصی محمود گاوان که از منظر برخی محققان شیعه بوده،<ref>هالیستر، تشیع در هند، ۱۳۷۳ش، ص۱۲۳.</ref> در تقویت تشیع موثر بوده است.<ref>عالمی، خدیجه، «محمود گاوان وزیر گمنام شیعی در دکن»، در فصلنامه شیعهشناسی، ص۲۱۶.</ref> از سوی دیگر، حضور عالمی گیلانی همچون او در دربار شاهان دکن و آشوبهایی که در آن زمان در گیلان در جریان بود، سبب شد که بسیاری از عالمان و شاعران گیلان به قلمرو بهمنیان مهاجرت کرده و سبب رونق بیش از پیش تشیع در آن منطقه شوند.<ref>جلال جعفرپور و ساسان طهماسبی، «معرفی و شناسایی مهاجران گیلانی هند، با تکیه بر دکن (۱۷۰۰- ۱۴۰۰م)»، ص۵۴.</ref> در زمان محمود، سلطنت بهمنیان به میعادگاه دانشمندان و ادیبان در سراسر هندوستان تبدیل گشت.<ref>قلی قرایی، «مقدمه»، در میرمحمدمومن استرآبادی مروج تشیع در جنوب هند، ۱۳۸۷ش، ص۲۳.</ref> | ||