هند: تفاوت میان نسخه‌ها

{{اصلی|اوده}}

[[پرونده:پارا امامباره در لکنهو.jpg|بندانگشتی|چپ| پارا[[امامباره]] در لکهنو]]

اوده سرزمینی در شمال هندوستان است که در سده هجده میلادی زیر سلطه سلسله‌ای از نواب شیعی قرار داشت. در زمان حکومت نوابان اوده که از [[سادات]] موسوی و ایرانی تبار بودند، تشیع در این منطقه به آزادی گسترش یافت. نوابان اوده در این دوران به تقویت شیعیان، ساخت بناهای شیعی و برپایی مراسم شیعیان و برگزاری آیین‌های شیعی بخصوص عزاداری ایام [[محرم]] پرداختند. در دوران حکومت آنان علمای شیعی نفوذ زیاد یافتند. در این دوران بناهایی مانند شاه [[نجف]] که شبیه حرم [[امام علی]](ع) بود، قصرالعزا مخصوص عزاداری [[امام حسین]](ع)، [[امامباره]] آصفی و امامباره چهوتا بنا شد.<ref>عباس رضوی، ص ۷-۹</ref>

شهر لکهنو که مرکز حکومت نواب اوده بود و امروزه در مرکز ایالت اوتارپرادش قرار دارد، در زمان حکمرانی نوابان اوده، رونق بسیاری گرفت و به یکی از مراکز فرهنگ شیعی تبدیل شد. این شهر، تا زمان تاسیس کشور [[پاکستان]]، از مراکز مهم آموزش شیعی بوده و به دلیل وجود مدارس و [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] و کتابخانه‌های شیعی با شهر [[قم]] یا [[نجف]] مقایسه می‌شد.<ref>عارفی، شیعیان پاکستان، ص ۲۴۱-۲۴۶.</ref>