عبدالله بن‌ ابی‌یعفور: تفاوت میان نسخه‌ها

از زندگی ابن ابی یعفور اطلاع چندانی در دست نیست. [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]<ref>ص۲۱۳</ref> وی را شیعه‌ای بزرگوار و و دارای قدر و ارزش نزد امام صادق(ع) معرفی نموده است. [[شیخ طوسی|طوسی]]<ref>رجال، ص۲۲۳، ۲۶۱</ref> در دو جا با عنوان عبدالله ابن ابی یعفور عبدی و عبدالله بن ابی یعفور کوفی به عنوان صحابی [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]] از وی یاد کرده است. به گفته نجاشی<ref>ص ۲۱۳</ref> او در [[مسجد کوفه]] قاری بود و کتابی داشت که عده‌ای از [[امامیه]]، از جمله [[ثابت بن شریح]] آن را از وی روایت کرده‌اند.

از نظر مذهب گرچه به یقین وی [[شیعه]] بوده است، اما شرایط سیاسی موجود در زمان حیات او (دوره [[امویان]] و [[عباسیان]]) مانع از آن بود که وی تشیع خود را آشکار سازد. [[کلینی|کلینی]]<ref>ج۷،ص۴۰۴</ref> از واقعه‌ای خبر داده که طی آن وی در پاسخ به ایراد [[ابو یوسف قاضی]]، از اقرار صریح به تشیع خود طفره رفته است. گفتنی است که ابو یوسف در همین واقعه از ابن ابو یعفور با عنوان «صدوق» ستایش کرده است، امّا با توجه به تاریخ وفات ابن ابی یعفور این امر محل تأمل است.

اشعری<ref>ص ۸۸</ref> ابن ابی یعفور را جزو شیعیانی می‌داند که به امامت [[امام کاظم(ع)]] پس از امام صادق(ع) قائل بوده‌اند و به واسطه پایداری این دسته اکثر طرفداران [[عبدالله افطح]] به امامت امام هفتم [[شیعه اثنی عشری]] -امام کاظم(ع)- بازگشته و به آن معتقد شده‌اند.