احمد بن فهد حلی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جمال‌الدین احمد بن شمس‌الدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی'''(۷۵۷-۸۴۱ق)، از [[فقیهان]] و [[حدیث|محدّثان]] [[امامیه|امامی]] که شهرت او بیشتر در [[اخلاق]]، [[دعا]] و عرفان است. از او کتاب‌ها و آثار خطی به یادگار مانده است. اثر مشهور او در این زمینه، کتاب [[عدة الداعی و نجاح الساعی]] است که به دعا و آداب و مسائل مربوط به آن می‌پردازد. این کتاب، با عنوان [[آیین بندگی و نیایش]] و [[آداب راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز]] به فارسی ترجمه شده است. با اینکه زادگاه او معلوم نیست، اما به گفته‌ی بعضی‌ها مدتی در [[حله (شهر)|حله]] در [[مدرسه علمیه زینبیه]] مشغول تدریس بوده و مدتی هم در [[کربلا]] زندگی کرده است. او در علوم فقه و حدیث مسلط بوده و از [[علی بن محمد بن مکی]] اجازه حدیث داشته. وی نزد اساتیدی همچون [[ابن متوج|ابن مُتَّوج بَحرانی]] و [[مقداد بن عبدالله حلی]] بوده و شاگردانی را نیز تربیت کرده است. عده‌ای مقام ایشان را از لحاظ معنوی و عرفانی، بسیار بالا دانسته‌اند به طوریکه او را تمکن در توحید می‌دانند. اوج شهرت ایشان نزد حاکم بغداد، با پیروزی در مناظره با علمای اهل تسنن بوده که به ترویج مذهب شیعه انجامید. سرانجام وی در سال ۸۴۱ق در کربلا وفات یافت و در [[باغ نقیب علویان]] به خاک سپرده شد.