خراسان بزرگ: تفاوت میان نسخه‌ها

حاکمیت [[مسلمانان]] بر خراسان، در اواخر قرن اول، با انتصاب حاکمانی همچون [[زیاد بن ابیه]]، [[مُهلَّب بن ابی صُفرة]] و [[قُتیبة بن مسلم]] (نماینده [[حجاج بن یوسف]] در خراسان) از طرف [[معاویه]] و [[عبدالملک بن مروان]]، تقویت شد. بسیاری از قبایل عرب، اعم از اعراب شمالی یا قیسی (مثل [[بکر]] و [[تمیم]]) و اعراب جنوبی یا یمنی (مانند [[اَزْد]])، شروع به مهاجرت به [[نیشابور]]، [[طوس]]، [[مرو]] و [[هرات]] کرده و با ازدواج با زنان محلی ایرانی، روابط و منافع محلی پیدا کردند. تا ۱۱۲ ق. در خراسان چهل هزار [[مسلمان]] وجود داشت که بیشتر آنان عرب بودند. جنبهٔ منفی این روند صلح آمیز مهاجرت، انتقال کینه‌های قبیله‌ای [[عدنان|عدنانی]] ـ [[قحطان|قحطانی]] از [[شام]] و [[عراق]] به خراسان بود و انشعاب‌های حاصل از این جریان، باعث ضعف آخرین حاکمان اموی در هنگام روبه رویی با قدرت فزایندهٔ دعوت [[عباسیان]] گردید.