یتیم‌نوازی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[مهر]]|روز=[[۱]]|سال=[[۱۴۰۳]]|کاربر=P.motahari  }}

'''یتیم‌نوازی''' حمایت مالی و معنوی از [[یتیم]] که در دین به آن سفارش شده است. دوستی و مهربانی با یتیم و گرامی‌داشتن وی، از موضوعاتی است که متون دینی به آن توصیه کرده است. اِکرام یتیم از امور باارزش و از خصلت‌های نیک انسانی دانسته شده و آن را از بزرگترین [[عبادت|عبادات]] شمرده‌اند.  

قرآن یتیم را گرامی داشته و با سفارش‌هایی مخاطب خود را به رعایت حقوق یتیمان و توجه و نیکی به آنان دعوت کرده است. در قرآن به تکریم یتیم، اِطعام یتیم، احسان و نیکی به یتیم و انفاق به یتیم سفارش شده است. در قرآن کسانی که [[قیامت]] را منکر هستند، همان کسانی هستند که یتیم را از خود می‌رانند.

 

در روایات اسلامی محبت و توجه به یتیمان اهمیت خاصی دارد. گفته شده [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به ایتام احسان و نیکی می‌کرد و دربارهٔ آنها سفارش می‌نمود. از پیامبر(ص) روایت شده است: «هر کس یتیمی را تا زمانی که بی‌نیاز شود مورد مهربانی خود قرار دهد، بهشت بر او واجب می‌شود».

 

قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست در سال ۱۳۹۲ش در [[مجلس شورای اسلامی]] تصویب شد.

[[پرونده:تابلوی پناه (یتیم نوازی).jpg|thumb|275x275px|تابلوی پناه (یتیم‌نوازی) اثر [[محمود فرشچیان]]]]عالمان دینی گفته‌اند [[اسلام]] به احترام‌گذاشتن به یتیم و پناه‌دادن به او سفارش کرده<ref>مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۱۸، ص۳۵۳.</ref> و جامعه را در قبال یتیمان مسئول دانسته است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، قم، ج۱۳، ص۱۵۳.</ref> از  پیامبر(ص) نقل کرده‌اند: «هرکس یتیمی را تا زمانی که بی‌نیاز شود مورد مهربانی خود قرار دهد، بهشت بر او واجب می‌شود.»<ref>علامه مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۷۴، ص۵۸؛ مدرسی، تفسیر هدایت، ۱۳۷۷ش، ج۱۸، ص۳۵۴.</ref> همچنین تکریم یتیم جزئی از سیره [[اهل‌بیت(ع)]] دانسته شده است.<ref>انصاریان، زیبای اخلاق، قم، ص۳۲۱. </ref> برای مثال، نقل شده که امام علی(ع) اهتمام زیادی به کار یتیمان داشت و خود را پدر یتیمان نامید.<ref>مکارم شیرازی، پیام امام امیر المومنین(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱۰، ص۲۷۲. </ref> امام علی(ع) در وصیتنامه خود توجه به یتیمان را در کنار توجه به نماز و قرآن قرار داده و گفته است: «یتیمان را گاهی سیر و گاهی گرسنه نگذارید و نکند با حضور شما سختی بکشند.»<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۱۱۳؛ مکارم شیرازی، از تو سؤال می‌کنند، ۱۳۸۷ش، ص۱۳۱.</ref>