آل خرسان: تفاوت میان نسخه‌ها

خاندان خرسان در آغاز ساكن شهر [[حلّه]] بودند، سپس برخى از آنان به [[کربلا|كربلا]] مهاجرت كردند تا اينكه [[سیدابوالحسن معصوم]] در قرن ششم در [[نجف]] اشرف اقامت گزيد،<ref>تميمى، ج 4، ص 61</ref> ازاين‌رو در قرن پنجم، ششم و اوايل قرن هفتم اين خاندان به آل‌معصوم مشهور بودند،<ref>تميمى، ج 4، ص 61،ر.ک:ضامن‌بن شدقم، ج 2، قسم 2، ص 297</ref>اما شهرت اين خاندان به اخرس، از زمان ابوالفتح ابن ابی محمدبن ابراهیم‌بن ابی فتیان غنائم‌بن عبداللّه‌بن حسن برکه است كه به اخرس شهرت داشته و به فرزندان او بنواخرس گفته شده است.<ref>ابن‌عنبه، ص 247؛ ضامن‌بن‌شدقم، ج 2، قسم 2، ص 303</ref>

[[حسن‌بن على‌بن شکر]]، فقيه امامى قرن سيزدهم در حدود 1200 در [[نجف]] به دنيا آمد. [[فقه]] را در محضر [[محمد حسن نجفی|شیخ‌محمدحسن]] صاحب جواهر (متوفى 1266) آموخت و در همان زمان مجلس درسى برپا كرد كه عالمان بسيارى از دانش وى بهره بردند.<ref>تميمى، ج 4، ص 68</ref> به درخواست برخى از تجار و اعيان [[بغداد]] به آن شهر رفت و تا پايان عمر مرجعيت مردم را برعهده گرفت و در 1265 در همين شهر درگذشت و در نجف اشرف به خاك سپرده شد.<ref>امين، ج 5، ص 189؛ آقابزرگ طهرانى، طبقات: الكرام، قسم 1، ص 338؛ ر.ک: به روضاتى، ص 155؛ محمدهادى امينى، معجم رجال الفكر و الادب فى‌النجف، ج 2، ص 486؛ تميمى، ج 4، ص 69</ref> او علاوه بر تأليف رساله‌هاى فقهى، كتابخانه نفيسى داشت كه پس از مرگش در آتش سوخت.<ref>آقابزرگ طهرانی، الذريعة، ج 8، ص 297؛ روضاتى، ص 157</ref>

[[جعفربن احمد بن درویش]]، عالم، اديب و شاعر، در 17 [[ذیحجه]] 1216 به دنيا آمد<ref>تميمى، ج 4، ص 78</ref> و پس از فراگيرى مقدمات علمى در مجلس درس [[مرتضی انصاری|شیخ‌مرتضى انصارى]] حاضر شد. جعفربن احمد شعر كم مى‌سرود،<ref>ر.ک:آقابزرگ طهرانى، طبقات: نقباء، قسم 1، ص 278</ref> اما مكاتبات بسيارى با شاعران و اديبان معاصر خود داشت. امين<ref>امینی،ج 4، ص 81</ref> و خاقانی<ref>خاقانی،ج 2، ص 6ـ26</ref> بخشى از اين مراسلات را ذكر كرده‌اند. او در دوم رجب 1303 در نجف درگذشت.<ref>حرزالدين، ج 1، ص 168؛ محمدهادى امينى، معجم رجال الفكر و الادب فى‌النجف، ج 2، ص 487</ref> از وى دو مجموعه ادبى برجاى مانده است.<ref>ر.ک:آقابزرگ طهرانى، الذريعة، ج 9، قسم 1، ص 195</ref>

[[عبدالرسول‌بن محمدحسین‌بن حسن]]، فقيه زاهد و مجاهد امامى، پس از خواندن دروس مقدمات، مباحث [[فقه]] و [[اصول]] را نزد [[محمد طه نجف]] و ديگران آموخت. وى از جمله كسانى است كه در ركاب فقيه مجاهد [[سیدمحمدسعید حبوبی]] به [[جنگ]] با قواى [[انگلیس]] پرداخت.<ref>تميمى، ج 4، ص 83</ref> او در 21 محرّم 1361 درگذشت و در مقبره خانوادگى آل‌خرسان به خاك سپرده شد.<ref>تميمى، ج 4، ص 83</ref>