روضه‌خوانی (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رَوضه‌خوانی''' یاهمان رُوضه خوانی در زبان عامیانه، شیوه‌ای از [[سوگواری محرم|سوگواری]] که به ذکر مصیبت‌های [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و سایر [[چهارده معصوم|معصومان]] می‌پردازد. به مجالس [[سوگواری|عزاداری]]، مجلس روضه‌خوانی نیز گفته می‌شود. در این مراسم، روضه‌خوان بر [[منبر]] یا صندلی می‌نشیند و مصیبت یکی از بزرگان دین را با صدایی بلند و حزین برای اهل مجلس می‌خواند. پیشینه ورود واژه‌های روضه و روضه‌خوانی به ادبیات عزاداری [[شیعه|شیعیان]]، به قرن دهم و انتشار کتاب [[روضة الشهداء (کتاب)|روضة الشهداء]] برمی‌گردد.

روضه در لغت به معانی باغ، بستان [[بهشت]]، گلزار و...آمده است.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ج۸، ص۱۲۳۸۹.</ref> روضه در اصطلاح به ذکر مصیبت [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و سایر [[چهارده معصوم|معصومان(ع)]] گفته می‌شود که به صورت نثر بیان می‌گردد. هر چند روضه‌خوان به کسی گفته می‌شود که شغل و پیشۀ او [[روضه‌خوانی (آیین)|روضه‌خوانی]] باشد.ولی براساس آموزه‌های دینی به این کار نباید مانند دیگر شغل‌ها و حرفه‌ها بنگرد.به برپایی [[سوگواری محرم|سوگواری]] امام حسین(ع) نیز روضه‌خوانی می‌گویند.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ج۸، ص۱۲۳۹۱-۱۲۳۸۹.</ref>

مجالس روضه خوانی در ایام [[شهادت]] معصومان، به ویژه در ماه محرم و صفر برپا می‌شود. این مجالس در خانه، [[حسینیه]]، [[تکیه]]، [[مسجد]] و... برگزار می‌گردد.<ref> یاراحمدی، روضه‌خوانی به مثابه یک نظام نمایشی، ص۱۷۴.</ref> در مراسم روضه‌خوانی، روضه‌خوان بر [[منبر]] یا صندلی‌ای قرار می‌گیرد و با خواندن مصیبت امام حسین(ع) و دیگران با صدایی حزین، اهل مجلس را به گریه وا می‌دارد. روضه‌خوانان از دو طیف واعظان و ذاکران هستند. واعظان معمولا پیش از خواندن روضه، بر منبر سخن می‌رانند و در پایان، مصیبت یکی از معصومین را می‌خوانند؛ اما ذاکران(روضه خوان بمعنی اخص) تنها به خواندن مصیبت اکتفا می‌کنند.برای واعظان سواد و برای ذاکران آواز از لوازم بود.<ref> مستوفی، شرح زندگانی من،۱۳۸۴ش،  ج۱، ص۲۷۵.</ref>

==ترویج عقائد شیعه==

برخی از روضه خوانان مشهور شیعه که علاوه بر وعظ و خطابه و بهره‌مندی از مراتب علمی در میان مردم مشهور به روضه خوانی هستند عبارتند از:

==جستارهای وابسته==