Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۳۰۳
ویرایش
عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب: تفاوت میان نسخه‌ها
←همراهی نکردن امام حسین(ع) در واقعه کربلا
| خط ۶۶: | خط ۶۶: | ||
هنگامی که امام حسین(ع) از [[مکه]] به سوی [[کوفه]] حرکت کرد، عبدالله نامه‌ای به او نوشت و او را از حرکت به سوی کوفه برحذر داشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۳۸۷ـ۳۸۸.</ref> وی همچنین از عمرو بن سعید، والی مکه، برای امام حسین(ع) امان‌نامه گرفت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۳۸۷ـ۳۸۸.</ref> | هنگامی که امام حسین(ع) از [[مکه]] به سوی [[کوفه]] حرکت کرد، عبدالله نامه‌ای به او نوشت و او را از حرکت به سوی کوفه برحذر داشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۳۸۷ـ۳۸۸.</ref> وی همچنین از عمرو بن سعید، والی مکه، برای امام حسین(ع) امان‌نامه گرفت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۳۸۷ـ۳۸۸.</ref> | ||
درباره علت غیبت عبدالله در [[واقعه کربلا]] اختلاف است. احتمال‌هایی مانند کهولت سن، نابینایی و احتمال مأموریت‌داشتن وی در [[مدینه]] از جانب امام حسین(ع) به عنوان علت عدم همراهی وی بیان شده است؛<ref>قزوینی، زینب الکبری من المهد الی اللحد، ۱۴۲۴ق، ص۹۵-۹۷؛ عرب ابوزیدآبادی، «عبدالله‌بن جعفر و قيام كربلا»، ۱۵۵-۱۵۶.</ref> البته گفته شده که این احتمال‌ها براساس حدس و گمان است و شواهد تاریخی آنها را تأیید نمی‌کند.<ref> عرب ابوزیدآبادی، «عبدالله بن جعفر و قیام کربلا»، ص۱۵۵-۱۵۶.</ref> [[سید محمدکاظم قزوینی]] در کتاب «زینب الکبری من المهد الی اللحد» گفته است که علت واقعی غیبت عبدالله در کربلا مشخص نیست؛ ولی آنچه به ذهن می‌رسد این است که در آن زمان لازم بود عده‌ای که صاحب مقام و موقعیت بودند، در مدینه باقی بمانند تا [[بنی‌امیه]] با توطئه درخت خاندان پیامبر(ص) را کامل از بین نبرد. وی، عبدالله بن جعفر و افرادی مانند [[محمد بن حنفیه]] و [[ام‌سلمه (همسر پیامبر)|ام‌سلمه]] را از سردسته‌های این گروه نام می‌برد.<ref>قزوینی، زینب الکبری من المهد الی اللحد، ۱۴۲۴ق، ص۹۵و۹۶.</ref> محمدحسین رجبی دوانی (زاده ۱۳۳۹ش) پژوهشگر تاریخ اسلام، عبدالله را به جهت غیبت در کربلا سرزنش کرده و به‌همین‌جهت وی را شایسته همسری [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زینب]] نمی‌داند.<ref> رجبی دوانی، «[https://www.yjc.ir/fa/news/5499008 چرا همسر حضرت زینب(س) ایشان را در کربلا همراهی نکرد؟]»، پایگاه خبری باشگاه خبرنگاران جوان.</ref> | درباره علت غیبت عبدالله در [[واقعه کربلا]] اختلاف است. احتمال‌هایی مانند کهولت سن، نابینایی و احتمال مأموریت‌داشتن وی در [[مدینه]] از جانب امام حسین(ع) به عنوان علت عدم همراهی وی بیان شده است؛<ref>قزوینی، زینب الکبری من المهد الی اللحد، ۱۴۲۴ق، ص۹۵-۹۷؛ عرب ابوزیدآبادی، «عبدالله‌بن جعفر و قيام كربلا»، ۱۵۵-۱۵۶.</ref> البته گفته شده که این احتمال‌ها براساس حدس و گمان است و شواهد تاریخی آنها را تأیید نمی‌کند.<ref> عرب ابوزیدآبادی، «عبدالله بن جعفر و قیام کربلا»، ص۱۵۵-۱۵۶.</ref> [[سید محمدکاظم قزوینی]] در کتاب «زینب الکبری من المهد الی اللحد» گفته است که علت واقعی غیبت عبدالله در کربلا مشخص نیست؛ ولی آنچه به ذهن می‌رسد این است که در آن زمان لازم بود عده‌ای که صاحب مقام و موقعیت بودند، در مدینه باقی بمانند تا [[بنی‌امیه]] با توطئه درخت خاندان پیامبر(ص) را کامل از بین نبرد. وی، عبدالله بن جعفر و افرادی مانند [[محمد بن حنفیه]] و [[ام‌سلمه (همسر پیامبر)|ام‌سلمه]] را از سردسته‌های این گروه نام می‌برد.<ref>قزوینی، زینب الکبری من المهد الی اللحد، ۱۴۲۴ق، ص۹۵و۹۶.</ref> | ||
[[محمدجواد مغنیه|محمد جواد مغنیه]] در [[الحسین و بطلة کربلاء (کتاب)|کتاب الحسین و بطلة کربلاء]] نیز معتقد است عبدالله مطیع و فرمانبر امام حسن و امام حسین(ع) بود و در هیچ امری با آنها مخالفت نکرد. از نظر او، عدم همراهی عبدالله با امام حسین(ع) در واقعه کربلا این بود که امام او را مخیر کرد در همراهی و ماندن در مدینه و او به جهت مصالحی که ما نمی‌دانیم، ماندن در مدینه را انتخاب کرد. اگر امام حسین(ع) خروج از مدینه را به او واجب می‌کرد، مسلماً او را اطاعت و اجابت می‌کرد. به همین دلیل او نزد خداوند مأجور و مشکور است.<ref>مغنیه، الحسین(ع) و بطلة کربلا، ۱۴۲۶ق، ص۳۱۴.</ref> با این حال، محمدحسین رجبی دوانی (زاده ۱۳۳۹ش) پژوهشگر تاریخ اسلام، عبدالله را به جهت غیبت در کربلا سرزنش کرده و به‌همین‌جهت وی را شایسته همسری [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زینب]] نمی‌داند.<ref> رجبی دوانی، «[https://www.yjc.ir/fa/news/5499008 چرا همسر حضرت زینب(س) ایشان را در کربلا همراهی نکرد؟]»، پایگاه خبری باشگاه خبرنگاران جوان.</ref> | |||
در [[واقعه حره]] ([[سال ۶۳ هجری قمری|۶۳ق]])، عبدالله بن جعفر درباره مردم [[مدینه]] با [[یزید بن معاویه|یزید]] مذاکره کرد و کوشید یزید را از خشونت با مردم مدینه بازدارد. یزید درخواست وی را، در صورت اطاعت اهالی مدینه، پذیرفت. عبدالله برای عده‌ای از سران مدینه نامه نوشت و از آنان خواست که متعرض سپاه یزید نشوند.{{مدرک}} | در [[واقعه حره]] ([[سال ۶۳ هجری قمری|۶۳ق]])، عبدالله بن جعفر درباره مردم [[مدینه]] با [[یزید بن معاویه|یزید]] مذاکره کرد و کوشید یزید را از خشونت با مردم مدینه بازدارد. یزید درخواست وی را، در صورت اطاعت اهالی مدینه، پذیرفت. عبدالله برای عده‌ای از سران مدینه نامه نوشت و از آنان خواست که متعرض سپاه یزید نشوند.{{مدرک}} | ||