داوود (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

[[آیه|آیات]] و [[ حدیث|روایات]] صفات بسیاری را برای حضرت داوود نقل کرده‌اند. براساس [[قرآن]] حضرت داوود زبان حیوانات را می‌فهمید<ref>سوره نمل، آیه۱۶.</ref> و خداوند به او حکومت و [[حکمت]] را عطا کرد و آنچه می‌خواست به او تعلیم داد.<ref>سوره بقره، آیه۲۵۱.</ref> داوود را فردی دانسته‌اند که بسیار عبادت می‌کرد و در خوف خدا بسیار می‌گریست.<ref>ابن‌اثیر، الکامل، ۱۳۴۵ق،ج۱، ص۲۲۳.</ref>[[شیخ طوسی]] در [[التبیان فی تفسیر القرآن (کتاب)| تفسیر تبیان]] در تفسیر آیه۱۰  سوره سباء (وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا )نبوت و کتب آسمانی زبور و صدای خوش و همنوایی کوه ها را از مصادیق فضل الهی‌ای دانسته که نصیب داوود شده است. <ref>شیخ طوسی، التبیان، ناشر احياء التراث العربي ـ بيروت، ج۸، ص ۳۷۹.

روایات مختلفی پیرامون [[عبادت]] داوود نقل شده است.<ref>برای نمونه رجوع کنید به: ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۸۶.</ref> پیامبر [[روزه]] و [[نماز]] داوود را ستوده است.<ref>ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج۱، ص۵۴۶.</ref> حضرت داوود یک روز را روزه می‌گرفت،‌ سپس روزی را استراحت می‌کرد و فردایش را مجدد روزه می‌گرفت.<ref>حمیری، قرب الإسناد، ۱۴۱۳ق، ص۹۰.</ref>

خداوند به حضرت داوود حکمت و فصل الخطاب بودن را عطا کرد<ref>سوره ص: آیه۲۰.</ref> و به او دستور داد در میان مردم قضاوت کند.<ref>سوره ص، آیه۲۶.</ref> در قرآن مواردی از قضاوت حضرت داوود ذکر شده است.<ref>سوره انبیاء، آیه۷۸-۷۹.</ref>آیه ۲۶ سوره ص نیز مقام خلافت را برای داوود گزارش کرده است. ظاهر خلافت به نظر [[سید محمدحسین طباطبائی |علامه طباطبایی]] همان [[خلیفةالله |خلافة الله]] وجانشینی خداست که از شؤونش قضاوت به حق میان مردم است. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱۷، ص۱۹۴-۱۹۵.  

[[ناصر مکارم شیرازی|آیت الله مکارم شیرازی]] مفسر و عالم شیعه براین باور است که گر چه، همه ذرات جهان ذکر، [[تسبیح]] و [[تحمید|حمد]] خدا مى‌گویند، خواه داودى با آنها همصدا بشود، یا نشود، ولى امتیاز «داود» این بود که: به هنگام بلند کردن صدا و سردادن نغمه تسبیح، آنچه در کمون و درون این موجودات بود، آشکار مى‌‌گشت، و زمزمه درونى، به نغمه برونى تبدیل مى‌شد، همان گونه که در مورد تسبیح «سنگریزه» در دست [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] نیز در روایات آمده است. در روایتى از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقبل شده که داود به سوى دشت و بیابان خارج گردید، در حالى که زبور را می‌خواند و هنگامى که زبور را تلاوت مى کرد، هیچ کوه و سنگ و پرنده‌اى نبود، مگر این که با او همصدا مى شد.<ref>https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=42&lid=0&mid=322377&catid=27385</ref>