محمدحسین غروی نائینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[آقابزرگ تهرانی]]، او را «ورِع، پرهیزگار، صالح، بی‌اعتنا به زخارف دنیا و بی‌توجه به مقام و ریاست» معرفی کرده است.<ref>نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳</ref> شاگردانش از تقوا و وارستگی، صفای باطن، خوش‌رویی و مهربانی، فروتنی و رهایی او از غرور و خودبینی، سخن گفته‌اند.<ref>ر.ک: مجله حوزه، ش۷۶ - ۷۷، ص۲۶ - ۸۷؛ آل‌محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۳، ص۳۶۴</ref>در سامرا و نجف، با [[ملا حسینقلی همدانی]] و شاگردانش، همچون [[سید احمد کربلایی]] مأنوس بود. نائینی هر گاه از سامرا به نجف سفر می‌کرد، با آخوند همدانی دیدار می‌کرد.<ref>مجله حوزه، ش۳۰، ص۴۰، مصاحبه با آیت‌الله نجفی همدانی.</ref> سید احمد کربلایی، او را وصی و مسئول کارهای خود، پس از وفات قرار داد.<ref>مجله حوزه، ش۳۰، ص۴۰، مصاحبه با آیت‌اللَّه نجفی همدانی.</ref> [[سید محسن امین]] نویسنده [[اعیان الشیعة (کتاب)|اعیان الشیعه]] او را دانشمندی بزرگوار، فقیهِ اصولی، حکیم، عارف، ادیب، مشرف به ادبیات فارسی، عابد و مدرّس که در مناطق مختلف مقلدانی داشته؛ معرفی کرده است. <ref>امین، اعیان الشیعه، تحقیق: حسن امین، ج۶، ص۵۴.</ref>