confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
Ali.jafari (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (ویکی سازی) |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''کَشفُ المُراد فی شَرحِ تَجریدِ الاِعتِقاد''' از کتابهای [[کلام امامیه|کلامی]] [[شیعه]]، اثر [[علامه حلی]] به زبان عربی. این کتاب را نخستین و بهترین شرح بر کتاب [[تجرید الاعتقاد (کتاب)|تجریدالاعتقاد]]، نوشته [[خواجه نصیرالدین طوسی]] میدانند. کشفالمراد از مباحث [[فلسفه اسلامی|فلسفی]]، همچون وجود و ماهیت آغاز میشود و سپس دورهای از اصول عقاید مذهب [[امامیه]] را از [[توحید]] تا [[معاد]] بیان میکند. | '''کَشفُ المُراد فی شَرحِ تَجریدِ الاِعتِقاد''' از کتابهای [[کلام امامیه|کلامی]] [[شیعه]]، اثر [[علامه حلی]] به زبان عربی. این کتاب را نخستین و بهترین شرح بر کتاب [[تجرید الاعتقاد (کتاب)|تجریدالاعتقاد]]، نوشته [[خواجه نصیرالدین طوسی]] میدانند. کشفالمراد از مباحث [[فلسفه اسلامی|فلسفی]]، همچون وجود و ماهیت آغاز میشود و سپس دورهای از [[اصول دین|اصول عقاید]] مذهب [[امامیه]] را از [[توحید]] تا [[معاد]] بیان میکند. | ||
این کتاب جزو متون درسی [[حوزه علمیه|حوزههای علمیه]] است و شرحها و حاشیههای بسیاری بر آن نوشته شده است. | این کتاب جزو متون درسی [[حوزه علمیه|حوزههای علمیه]] است و شرحها و حاشیههای بسیاری بر آن نوشته شده است. | ||
خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
{{اصلی|علامه حلی}} | {{اصلی|علامه حلی}} | ||
حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی (۶۴۸-۷۲۶ق) معروف به علامه حلی، از [[مجتهد|فقیهان]] و [[ | حسن بن یوسف بن مطهّر حلّی (۶۴۸-۷۲۶ق) معروف به علامه حلی، از [[مجتهد|فقیهان]] و [[متکلم|متکلمان]] قرن هشتم قمری است.<ref> افندی اصفهانی، ریاضالعلما، ۱۴۰۱ق، ج۱، ص۳۵۸-۳۵۹.</ref> او کتابهای بسیاری در علوم مختلف، از جمله [[فقه]]، [[اصول فقه |اصول]]، [[کلام اسلامی|عقاید]]، [[فلسفه اسلامی |فلسفه]] و منطق نوشته است.<ref> افندی اصفهانی، ریاضالعلما، ۱۴۰۱ق، ج۱، ص۳۵۹.</ref> ازجمله آنها [[مناهج الیقین فی اصول الدین (کتاب)|مَناهِج الیقین فی اصول الدین]]، کشفالمراد، [[نهج الحق و کشف الصدق (کتاب)|نهج الحق و کشف الصدق]]، [[الباب الحادی عشر (کتاب)|باب حادی عشر]]، [[خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال (کتاب)|خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال]] و [[الجوهر النضید (کتاب)|الجوهر النضید]] است. او را نخستین کسی میدانند که به علت فضل و دانش بسیارش، [[آیتالله |آیت الله]] خوانده شد.<ref>مولوی، «آیتالله»، ص۲۶۰.</ref> مناظرات و آثار او موجب گرایش [[اولجایتو|سلطان محمد خدابنده]] به تشیع و رواج [[شیعه |مذهب شیعه]] در [[ایران]] شد.<ref>خوانساری، روضاتالجنات، ۱۳۹۰قم، ج۲، ص۲۷۹-۲۸۰.</ref> | ||
== انگیزۀ تألیف == | == انگیزۀ تألیف == |