قصیده میمیه فرزدق: تفاوت میان نسخه‌ها

۴ هَذَا الَّذِی أحْمَدُ الْمُخْتَارُ وَالِدُهُ *** صَلَّی عَلَیْهِ إلَهِی مَاجَرَی الْقَلَمُ

این است آن کس که احمد مختار برگزیدۀ عالمیان پدر اوست، آن که خدای من، تا هنگامی که قلم کتابت بر روی لوح آفرینش به حرکت درآید، مدام و پیوسته بر او درود و تحیّت و صلوات می‌فرستد.

این است آن که عموی او [[جعفر بن ابی‌طالب|جعفر طیار]]، و [[حمزة بن عبدالمطلب|حمزه]] مقتول (سیّدالشّهداء) است؛ حمزه شیر بیشۀ شجاعت و هژبر اژدر افکنی است که محبت و مودّت با او چون شیر و شکر با جان مومنین آمیخته، و [[سوگند]] غیر قابل نقض و شکست با ارواح و نفوسشان برقرار نموده است.

چون [[قبیله قریش]] به او بنگرد، گویندۀ آن بدون اختیار از زبانش این سخن می‌تراود که: مَکرمت و مَجْد و کَرَم و جود و احسان در قبیلۀ قریش به این سرور ارجمند منتهیی می‌گردد، و همه باید کاروان نیاز خود را در این آستانۀ پر رحمت و سنگین بار فرود آورند، و از کرم او متمتّع گردند!

او منسوب است به أعلا نقطۀ قُلّۀ عزّت و شرافتی که از نیل بدان جمیع عالم اسلام از عرب آن، و از عجم آن کوتاه و قاصر آمده‌اند.

چنان از درخشش و لَمَعانِ نور پیشانی او پرده‌های تاریکی و ظلمت شکافته می‌شود، همچنانکه از إشراق و طلوع خورشید جهان افروز، پرده‌های مِه و تاریکی شکافته می‌گردد.

او هیچگاه در جواب تقاضای خلایق لفظ لا’ (نه) بر زبان نگذرانید مگر فقط در تشهّدش که لَا إلَهَ إلَّا الله می‌گفت. و اگر هم أحیاناً تشهّدی در میان نبود لا’ی او نَعَم بود (نهِ او، آری بود).

این پسر فاطمه است اگر در نَسَب او جاهل می‌باشی! و در حَسَب، او کسی است که رسالت نامۀ پیامبران خدائی آسمانی به جدِّ أمْجَدَش مختوم گردیده، مهر شده و خاتمه یافته است!.

از عهد قديم، خداوند او را فضيلت بخشيده و شرافت داده است، و از أزل، قلم قضا بر لوح تقدير وي اين گونه جاري شده است.

اين شخصيّتي است كه جميع پيغمبران در مقابل فضل و شرف جدَّش در مرتبۀ پائين قرار گرفتند، و جميع امَّتها در مقابل فضل و شرف امّتش، پست و حقير به شمار آمدند.

تابش شمس فروزان وجود او به احسان و عنايت، همه را فرا گرفته، و بدين جهت از خلايق، ضلالت و گمراهي، فقر و پريشاني، و ظلم و بيدادگري وارد به بيچارگان (يا تاريكيها) زدوده شده و از ميان برافتاده است.

هر دو دستش همچون بارانهاي پرآب و سرشار است كه ثمره و نفعش همگان را شامل مي‌گردد. اين دو دست پيوسته از آب زلال رحمت الهي تقاطر مي‌كنند و هيچ گاه دستخوش كمي و كاستي و فقدان واقع نمي‌شوند.

خُلْق و خويش، نرم و ملايم است به طوري كه أبداً مردم از شدّت خشم و حِدَّت غضبش هراس ندارند، و دو خصلت حِلم و كرمش زينت بخش صفات عليا و اخلاق حميدۀ او هستند.

خُلف وعده نمي‌كند، و باطن و طبيعتش سرشته با خير و بركت و يمن و رحمت است. درِ خانه‌اش براي پذيرائي واردين و وافِدين پيوسته گشوده است. وي شخصيّتي است عاقل، و در برابر شدائد و مشكلاتي كه به وي روي مي‌آورد با عقل و درايت چاره سازي مي‌نمايد.

او از گروهي مي‌باشد كه محبّت بدانها دين است، و عداوتشان كفر است، و نزديك شدن به آنها نجات از هلاكت‌ها و اعتصام و پناه از گزندها و مصائب و آفات است.

گرفتاري‌ها و فتنه‌ها و گزند‌ها به واسطۀ محبّتشان دفع مي‌شود، و همين محبّت موجب مزيد احسان و نعمت مي‌گردد.

نام‌ ايشان‌ بعد از نام‌ خدا در هر نماز واجب‌ و فريضه ‌اي‌ واجب‌ است‌، و در پايان‌ سخن ها و خطبه‌ ها و كتاب ها و قصائد، بردن‌ اسم‌ ايشان‌ ختم‌ كننده‌ و پايان‌ دهندۀ گفتار مي‌باشد.

اگر وقتي‌ اهل‌ تقوي‌ را به‌ شمار آورند آنان‌ امامان‌ و پيشوايانشان‌ مي‌باشند، و اگر از بهترين‌ مردم‌ روي‌ زمين‌ سخن‌ به‌ ميان‌ آورند باز هم‌ آنان‌ امامان‌ و نامبرده‌ شدگان‌ هستند.