افترا: تفاوت میان نسخهها
←تفاوت معنایی افترا با دروغ و اشتراک معنایی آن با بهتان و توهین
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
==تفاوت معنایی افترا با دروغ و اشتراک معنایی آن با بهتان و توهین== | ==تفاوت معنایی افترا با دروغ و اشتراک معنایی آن با بهتان و توهین== | ||
گفته شده افترا اخص از [[دروغ]] است بهدلیل اینکه افترا زمانی است که شخصی دروغی را به دیگری نسبت دهد درحالیکه آن شخص به آن دروغ و نسبت راضی نیست اما دروغ در مقایسه با افترا عام است یعنی هم معنایی که در افترا به کار میرود را شامل میشود و هم اینکه شخص در مورد خودش دروغی را میسازد (عمدی یا سهوی)؛ چه راضی به دروغش باشد یا نباشد.<ref> | گفته شده افترا اخص از [[دروغ]] است بهدلیل اینکه افترا زمانی است که شخصی دروغی را به دیگری نسبت دهد درحالیکه آن شخص به آن دروغ و نسبت راضی نیست اما دروغ در مقایسه با افترا عام است یعنی هم معنایی که در افترا به کار میرود را شامل میشود و هم اینکه شخص در مورد خودش دروغی را میسازد (عمدی یا سهوی)؛ چه راضی به دروغش باشد یا نباشد.<ref>عسکری، الفروق اللغویه، ۱۴۱۲ق، ص۴۴۹.</ref> بنابراین شخصی که ادعا میکند کاری را انجام داده یا نداده است میتوان گفت او دروغگو است اما هیچوقت نمیتوان به چنین شخصی مُفتَر (افترا زن) گفت چراکه این شخص به چنین نسبتدادنی راضی شده است درحالیکه در افترا رضایت نداشتن آن شخص شرط است.<ref>عسکری، الفروق اللغویه، ۱۴۱۲ق، ص۴۴۹.</ref> | ||
در کتابهای لغوی از واژه [[بهتان|بُهتان]] به دروغ و افترا تعبیر شده است.<ref>ابنمنظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه «بهت»؛ حمیری، شمس العلوم، ۱۴۲۰ق، ذیل واژه «بهتان».</ref> در کتاب «المؤسوعة الفقهیه» در بیان تفاوت معنایی بهتان و افترا آمده است که افترا اعم از بهتان است چراکه اگر بهتان در حضور شخص شنوندهاش گفته شود با هدف چیره شدن بر وی است بخلاف افترا که فرقی نمیکند که آن هدف در حضور شخص دنبال شود و یا در غیابش.<ref>مؤسسه دائرةالمعارف فقه اسلامی، المؤسوعة الفقهیه، ۱۳۲۳ق، ج۱۵، ص۲۶۱.</ref> | در کتابهای لغوی از واژه [[بهتان|بُهتان]] به دروغ و افترا تعبیر شده است.<ref>ابنمنظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه «بهت»؛ حمیری، شمس العلوم، ۱۴۲۰ق، ذیل واژه «بهتان».</ref> در کتاب «المؤسوعة الفقهیه» در بیان تفاوت معنایی بهتان و افترا آمده است که افترا اعم از بهتان است چراکه اگر بهتان در حضور شخص شنوندهاش گفته شود با هدف چیره شدن بر وی است بخلاف افترا که فرقی نمیکند که آن هدف در حضور شخص دنبال شود و یا در غیابش.<ref>مؤسسه دائرةالمعارف فقه اسلامی، المؤسوعة الفقهیه، ۱۳۲۳ق، ج۱۵، ص۲۶۱.</ref> |