خطبه امام سجاد در شام: تفاوت میان نسخه‌ها
←جنگ با دو شمشیر
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
</ref> | </ref> | ||
=====جنگ با دو شمشیر===== | =====جنگ با دو شمشیر===== | ||
امام سجاد(ع) پس از بیان چند فضیلت اشاره به این فضیلت می‌کند که جد من با دو شمشیرش | امام سجاد(ع) پس از بیان چند فضیلت اشاره به این فضیلت می‌کند که جد من با دو شمشیرش جنگید( أَنَا ابْنُ مَنْ ضَرَبَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ بِسَيْفَيْنِ) ، در اینکه منظور از دو شمشیر چیست احتمالاتی ذکر شده است. | ||
* دو شمشیری که [[پیامبر(ص)]] به حضرت علی بخشیده بود. پیامبر(ص)در [[سال هشتم هجری]] [[علی(ع)]] را بسوی [[منات]] (نام بتی) فرستاد تا سرنگونش کند.امام علی(ع) پس از آنکه آن بت را سرنگون ساخت، آنچه به منات تعلق داشت برداشت و نزد پیامبر(ص) آورد. از جمله چیزهایی که علی(ع) به دست آورده بود، دو شمشیری بود که [[حارث بن ابی شمر غسانی]] -پادشاه غَسّان- آن دو را به منات پیشکش کرده بود، یکی از آن دو [[مخذم]]، و دیگری [[رسوب]] نامیده می‌شد. پیامبر اکرم(ص) آن دو شمشیر را به علی(ع) بخشید. نقل شده یکی از آن دو همان [[ذو الفقار]] شمشیر علی(ع) است.<ref>کلبی، الأصنام، ۱۳۶۴ق، ص۱۹</ref> | * دو شمشیری که [[پیامبر(ص)]] به حضرت علی بخشیده بود. پیامبر(ص)در [[سال هشتم هجری]] [[علی(ع)]] را بسوی [[منات]] (نام بتی) فرستاد تا سرنگونش کند.امام علی(ع) پس از آنکه آن بت را سرنگون ساخت، آنچه به منات تعلق داشت برداشت و نزد پیامبر(ص) آورد. از جمله چیزهایی که علی(ع) به دست آورده بود، دو شمشیری بود که [[حارث بن ابی شمر غسانی]] -پادشاه غَسّان- آن دو را به منات پیشکش کرده بود، یکی از آن دو [[مخذم]]، و دیگری [[رسوب]] نامیده می‌شد. پیامبر اکرم(ص) آن دو شمشیر را به علی(ع) بخشید. نقل شده یکی از آن دو همان [[ذو الفقار]] شمشیر علی(ع) است.<ref>کلبی، الأصنام، ۱۳۶۴ق، ص۱۹</ref> | ||
* دو شمشیر [[تنزیل]] و [[تاویل]] است.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۴۱.</ref> در روایتی از پیامبر(ص) بیان شده است: «علی بر اساس تأویل نبرد می‌کند، همانطور که من بر اساس تنزیل جنگیدم».<ref>رسولی محلاتی، الإنصاف، ص۱۳۲.</ref> | * دو شمشیر [[تنزیل]] و [[تاویل]] است.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۳۴۱.</ref> در روایتی از پیامبر(ص) بیان شده است: «علی بر اساس تأویل نبرد می‌کند، همانطور که من بر اساس تنزیل جنگیدم».<ref>رسولی محلاتی، الإنصاف، ص۱۳۲.</ref> | ||