سوره شعراء: تفاوت میان نسخه‌ها

==داستان‌ها و روایت‌های تاریخی==

سوره شعراء به قسمت‌هایی از داستان چندین تن از [[پیامبران]] و نحوه مواجهه اقوام آنان با دعوت پیامبران پرداخته است.

==شأن نزول برخی آیات==

درباره [[اسباب نزول|سبب نزول]] آیات ۲۲۴ تا ۲۲۷ سوره شعراء آمده است که در زمان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول الله(ص)]] دو نفر، همدیگر را با زبان شعر هجو می‌کردند و عده‌ای از مردم نادان نیز آنها را تبعیت می‌کردند که آیه «وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ‏؛ و شاعران را گمراهان پيروى مى‌كنند.» نازل شد. با نزول این آیه [[عبدالله بن رواحه]]، [[کعب بن مالک]] و [[حسان بن ثابت]] نزد پیامبر آمده و گفتند [[خدا|خداوند]] می‌دانست که ما شاعر هستیم و نزول این [[آیه]] باعث هلاکت ما خواهد شد. بعد از این گفتگو آیه ۲۲۷ «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً؛ مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده...» نازل شد.<ref>عنایه، أسباب النزول القرآنی، ۱۴۱۱ق، ص۲۹۷-۲۹۸.</ref>در واقع آیه پایانی سوره شعرا استثنایی است که شاعران مؤمن صالح را از حکم کلی‌ای که درباره شاعران در آیه ۲۲۶ گفته شد خارج می‌سازد. <ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنی عشری، ۱۳۶۳ش، ج۹، ص۵۲۱.</ref> نویسنده [[تفسیر نور (کتاب)|تفسیر نور]] پیام‌هایی را از آیه استنباط کرده مانند: مخالف نبودن اسلام با هنر و مخالفت کردن با شعر بی‌هدف، عدم همراهی شعر با ایمان و تقوا نتیجه‌اش گمراهی و سردرگمی است، پیروی نااهلان و بی هدفی و بی عملی از آفات شعر است، جدایی شعر و هنر از ایمان، هموار ساختن مسیر برای منحرفان است. <ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۶، ص۳۸۴.</ref>

آیاتی از سوره شعراء از جمله [[آیه انذار]]، آیات متضمن دعاهای [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] (۸۳ تا۸۹) و آیه ۲۱۵ مبنی بر رعایت تواضع نسبت به [[مؤمنان]] توسط [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] از آیات مشهور این سوره است.  

(ترجمه: من برای این دعوت، هیچ مزدی از شما نمی‌طلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالمیان است.)این آیه  از زبان حضرت نوح(ع) است که تصریح براین نکته دارد که او دربرابر ابلاغ  رسالت الهی به مردم مزد و اجری از آنان در خواست نمی‌کند و هیچ طمع دنیوی در این کار ندارد و فقط از باب خیر خواهی و نصیحت پیام الهی را به قومش می‌رساند وتأکید نوح(ع) بر این که مزدش را «ربّ العالمین» می‌دهد دلالت بر توحید خالص و ناب دارد زیرا که قوم او برای هر عالمی الهی را باور داشتند وآن را عبادت می‌کردند و خدواند(الله) را خدای خدایان(اله الآلهه) می‌دانستند و این که نوح، «الله» را ربّ العالمین معرفی کرده تصریحی است بر [[توحید عبادی| توحید در عبادت]] که همان اختصاص عبادت به ذات خداوند، و این که هیچ کسی جز خدای واحد(الله) شایسته عبادت نیست. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، اعلمی بیروت، ج۱۵، ص۲۹۶.

درخواست علم و دانش، الحاق به صالحان، ماندگاری در یاد و خاطره آیندگان، درخواست عاقبت خیر و [[جنة الخلد|بهشت جاویدان]]، [[استغفار|آمرزش گناهان]] والدین و عدم رسوایی در [[قیامت|روز قیامت]] از دعاهایی است که حضرت ابراهیم از درگاه [[خدا|خداوند]] طلب اجابت آن را داشت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۵، ص۲۶۰-۲۶۴.</ref>

{{همچنین ببینید|فضائل سور}}

{{سوره ۰۲۶ با ترجمه}}

{{سوره‌های قرآن|26|[[سوره فرقان]]|[[سوره نمل]]}}

{{پانوشت}}

{{یادداشت‌ها}}

{{منابع}}

* بحرانی، البرهان في تفسير القرآن، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.

==پیوند به بیرون==

{{قرآن کریم}}