زین العابدین: تفاوت میان نسخه‌ها

زین العابدین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۱۸

۸۷۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Mahdi1382

Automoderated users، confirmed

۱۷٬۳۶۴

ویرایش

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 برپایه روایتی که در [[علل الشرائع (کتاب)|کتاب عِلَلُ الشرایع]] نقل شده از قرن دوم قمری از امام سجاد(ع) به این لقب یاد می‌شده است.<ref>صدوق، علل الشرابع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۹-۲۳۰.</ref> [[ابن شهاب زهری|ابن شهاب زُهری]]، فقیه و [[محدث]] [[اهل سنت]] هر گاه روایتی از علی بن حسین نقل می‌کرد از او به لقب زین العابدین یاد می‌نمود. [[سفیان بن عیینه|سُفیان بن عُیینَة ]](۱۰۷-[[سال ۱۹۸ هجری قمری|۱۹۸ق]]) پرسید چرا او را زین العابدین می‌خوانی؟ زهری در پاسخ به روایتی از [[پیامبر(ص)]] اشاره کرد که در [[روز قیامت]] وقتی که منادی فریاد می‌دهد زین العابدین کجاست، گویا فرزندم علی بن حسین را می‌بینم که در میان صف‌ها قدم برمی‌دارد.<ref>صدوق، علل الشرابع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۹-۲۳۰.</ref>
-در [[کشف الغمة فی معرفة الائمة (کتاب)|کتاب کَشْفُ الغُمَّه]] بدون ذکر سند، درباره ملقب شدن امام چهارم به «زین العابدین» آمده است که شبی در [[محراب]] عبادت به [[تهجد|تَهَجُّد]] مشغول بود، صدایی را شنید که سه مرتبه او را ندا کرد: «أنْتَ زَینُ الْعابدین؛ تویی زینت عبادت‌کنندگان»، پس از این در میان مردم به این لقب مشهور گشت.<ref>اربلی، کشف الغمة، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۶۱۹.</ref>
+در [[کشف الغمة فی معرفة الائمة (کتاب)|کتاب کَشْفُ الغُمَّه]] بدون ذکر سند، درباره ملقب شدن امام چهارم به «زین العابدین» آمده است که شبی در [[محراب]] عبادت به [[تهجد|تَهَجُّد]] مشغول بود،که [[شیطان]] در صورت مار بزرگی برای او متمثل شد تا او را از عبادتش مشغول سازد ولی آن حضرت به او هیچ توجهی نکرد پس به سمت انگشت ابهام پای او (انگشت شصت) آمده و آن را در دهان گرفت، باز به او توجهی نکرد ولی شیطان با گزیدن، حضرت را متالم و دردمند ساخت اما او نمازش را قطع نکرد و چون از نماز فراغت یافت، خداوند حقیقت را برایش کشف فرمود و دانست که او شیطان است او را ناسزا گفته و لطمه زد و فرمود که دور شو‌ ای ملعون!! و برای تمام کردن اذکارش قیام کرد در این هنگام صوتی را شنید ولی گوینده آن را نمی‌دید که سه مرتبه تکرار می‌کرد: «انت زین‌العابدین حقاً» ، تو حقیقتاً زینت عبادت‌کنندگان هستی، پس از این در میان مردم به این لقب مشهور گشت.<ref>اربلی، کشف الغمة، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۶۱۹.</ref>
 ==جستارهای وابسته==