تهمت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مقاله اصلی|حدیث مباهته}}

مُباهِته [[فهرست اصطلاحات فقهی|اصطلاح فقهی]] است که از عبارت «بَاهِتُوهُمْ» در روایت منقول از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۷۵.</ref> گرفته شده است.<ref>مجلسی اول، روضة المتقین، ۱۴۰۶ق، ج۹، ص۳۲۷؛ علامه مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۱۱، ص۷۷.</ref> از نظر فقهی برخی آن‌ را به معنای تهمت‌زدن دانسته‌اند و با استناد به آن، حکم به جواز تهمت‌زدن به [[بدعت|اهل بدعت]] داده‌اند؛<ref>خویی، مصباح الفقاهة، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۵۸؛ گلپایگانی، الدرّ المنضود، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۱۴۸؛ تبریزی، ارشاد الطالب، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۲۸۱.</ref> ولی بعضی دیگر آن‌ را به‌معنای استدلال محکم و مبهوت‌کننده دانسته<ref>فیض کاشانی، الوافی، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۲۴۵.</ref> و در نتیجه قائل به جایز نبودن تهمت‌زدن به اهل بدعت شده‌اند.<ref>محمدیان و دیگران، «تأملی در مدلول روایت موسوم به مباهته»، ص۱۵۹.</ref>

==پانوشت==

{{پانوشت}}