عمل صالح: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عمل صالح''' در کنار ایمان به خدا یکی از دو رکن اساسی در متون دینی برای به سعادت رسیدن انسان معرفی شده است. [[قرآن]]، مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند را بهترین مخلوقات خدا توصیف کرده است. عمل صالح از ارکان اساسی [[توبه]] و نشانهٔ حقیقی آن و سبب [[آمرزش گناه|آمرزش گناهان]] شمرده می‌شود. اهل دوزخ در [[قیامت]] آرزو می‌کنند به دنیا برگردند تا عمل صالح انجام دهند. در قرآن نتیجه عمل صالح همراه با ایمان، [[حیات طیبه]] است. قرآن تمام انسان‌ها به جز مؤمنانی که عمل صالح انجام می‌دهند را در خسران (زیان) می‌بیند.

عمل صالح (به‌معنی کار نیک) مفهوم وسیعی داشته و شامل هر کار مفید در هر زمینه‌ای نسبت به جامعه می‌شود. اطاعت از خدا، [[انفاق]]، ادای [[واجب|واجبات]] و ترک [[حرام|محرمات]]، کسب علم و دانش، [[عبادت|عبادات]] و هر کار شایسته‌ای که سبب پیشرفت جامعه انسانی در تمام زمینه‌ها شود، از مصادیق عمل صالح دانسته شده است.

حقیقت دین را ترکیبی از ایمان و عمل صالح دانسته‌اند. گفته شده دین در دنیا انسان را به عمل صالح فرامی‌خواند و همان عمل در آخرت به نعمت‌های بهشتی تبدیل می‌شود. فراگیری عمل صالح در جامعه را سبب تحقق جامعه‌ای آرمانی دانسته‌اند. در اکثر مواردی که قرآن، از عمل صالح سخن گفته ایمان به خدا را نیز مطرح کرده است. گفته شده ایمان و عمل صالح هر کدام در دیگری اثر متقابل دارد و وجود هر یک مایهٔ تکامل دیگری است. مفسران بر اساس آیاتی از قرآن گفته‌اند نه ایمان و نه عمل صالح به تنهایی سبب رستگاری انسان نمی‌شود.