سیر و سلوک: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبدالرزاق کاشانی]]، عارف سده هفتم هجری، از اتحاد ظاهر و باطن به عنوان غایت سیر و سلوک یاد کرده<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ۱۳۷۹ش، ص۳۳۰.</ref> و امام خمینی یکی از اهداف سلوک را رسیدن به مقام اِنبا{{یاد|به معنای مقام خبردادن از اسما و صفات حق‌تعالی.}} و مقام ولایت می‌داند.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۱۳۸۸ش، ص۱۹۲.</ref> وی، غایت آرزوی عارفان را شهود [[آیه ۳ سوره حدید]]{{یاد|«هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْباطِنُ وَ هُوَ بِکلِّ شَیءٍ عَلِیمٌ» (اوست اول و آخر و ظاهر و باطن، و او به هر چیزی داناست)}} یاد می‌کند<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۱۳۸۸ش، ص۶۵۷.</ref> که به تعبیر عرفا، بهترین تعبیر از حقیقت توحید ذاتی و اسمائی است.<ref>نسفی، کشف الحقائق، ۱۳۸۶ش، ص۱۳۲–۱۳۳.</ref>

عارفان اسلامی، سیر و سلوک را به اعتبار ویژگی مقامات به چهار قسم تقیسم کرده‌اند که از آن با اصطلاح اسفار اربعه یاد می‌شود که عبارتند از:

# سیر الی الله، که از منازل نفس آغاز شده و به نهایت مرتبه قلب که مبدأ تجلیات الهی است، می‌رسد و سالک با این سیر، به خداوند معرفت می‌یابد.