دعا: تفاوت میان نسخه‌ها
←استناد به دعاهای قرآنی در مباحث کلامی
| خط ۱۲۵: | خط ۱۲۵: | ||
===استناد به دعاهای قرآنی در مباحث کلامی=== | ===استناد به دعاهای قرآنی در مباحث کلامی=== | ||
دعاهای قرآنی، مستند مفسران در مباحث [[کلام اسلامی|کلامی]] نیز قرار گرفته است. بحث برانگیزترین آیات، تقیید استجابت دعای تلویحی حضرت ابراهیم برای نایل شدن ذریه‌اش به مقام [[امامت]]، با قول {{متن قرآن|... قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِن ذُرِّیتِی ۖ قَالَ لَا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ ﴿۱۲۴﴾|سوره=[[سوره بقره|بقره]]|آیه=۱۲۴}} است. | دعاهای قرآنی، مستند مفسران در مباحث [[کلام اسلامی|کلامی]] نیز قرار گرفته است. بحث برانگیزترین آیات، تقیید استجابت دعای تلویحی حضرت ابراهیم برای نایل شدن ذریه‌اش به مقام [[امامت]]، با قول {{متن قرآن|... قَالَ إِنِّی جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِن ذُرِّیتِی ۖ قَالَ لَا ینَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ ﴿۱۲۴﴾|سوره=[[سوره بقره|بقره]]|آیه=۱۲۴}} است. | ||
بیشتر مفسران اهل سنت این [[آیه]] را دلیل بطلان امامت [[فاسق]] و واجب نبودن اطاعت و نافذ نبودن فرمان‌های او دانسته و لزوم عدالت و صلاح در شرایط قاضی، شاهد و [[امام جماعت]] به این آیه مستند کرده‌اند. آنان این آیه را دلیل بر [[عصمت پیامبران]] نیز دانسته‌اند.<ref> زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۸۴؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۴، ص۳۵-۳۹.</ref> | بیشتر مفسران اهل سنت این [[آیه]] را دلیل بطلان امامت [[فاسق]] و واجب نبودن اطاعت و نافذ نبودن فرمان‌های او دانسته و لزوم عدالت و صلاح در شرایط قاضی، شاهد و [[امام جماعت]] به این آیه مستند کرده‌اند. آنان این آیه را دلیل بر [[عصمت پیامبران]] نیز دانسته‌اند.<ref> زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۸۴؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۴، ص۳۵-۳۹.</ref> | ||
برخی از مفسران دستور خداوند به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] مبنی بر [[استغفار]] برای [[ایمان|مؤمنان]]<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۵۹؛ سوره نور، آیه ۶۲؛ سوره ممتحنه، آیه ۱۲.</ref> و فرمان الهی به مسلمانان برای رفتن نزد رسول خدا برای طلب استغفار از خداوند<ref>سوره نساء، آیه۶۴.</ref> را دلیل بر مشروعیت [[شفاعت]] و [[توسل]] دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۱۰۵؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۲۶-۱۲۷.</ref> | برخی از مفسران دستور خداوند به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] مبنی بر [[استغفار]] برای [[ایمان|مؤمنان]]<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۵۹؛ سوره نور، آیه ۶۲؛ سوره ممتحنه، آیه ۱۲.</ref> و فرمان الهی به مسلمانان برای رفتن نزد رسول خدا برای طلب استغفار از خداوند<ref>سوره نساء، آیه۶۴.</ref> را دلیل بر مشروعیت [[شفاعت]] و [[توسل]] دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۱۰۵؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۰، ص۱۲۶-۱۲۷.</ref> | ||