بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

از بسم الله الرَّحمن الرَّحیم، با نام‌های «بَسمَله»<ref>برای نمونه نگاه کنید به هوشنگی، «بسمله»، ص۴۲۶.</ref> و «تَسمیه»<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۴۱؛ زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱.</ref> نیز یاد می‌شود.

==آغاز کار با نام خدا==

*[[مالک بن انس|مالک بن اَنَس]]، [[ابوحنیفه]] و پیروانش، ابوعمر و یعقوب بن اسحاق از قاریان بصره و برخی دیگر از عالمان، بسمله را آیه‌ای مستقل می‌دانند که صرفاً برای تبرک و بیان آغاز سوره‌ها و همچنین فاصلهٔ بین آن‌ها آمده است<ref>رشید رضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۴؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> و جزو هیچ سوره‌ای غیر از آنچه در آیه ۳۰ سوره نمل آمده، به شمار نمی‌رود.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۱۷۲.</ref>

*[[احمد بن حنبل]]، [[حمزة ‌بن حبیب|حمزه]] از [[قاریان هفت‌گانه]] و برخی دیگر معتقدند که بسمله فقط در [[سوره فاتحه|سورهٔ حمد]] آیه‌ای مستقل است و جزوی از این سوره به شمار می‌رود.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۴؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref>

==ترجمهٔ فارسی بسم الله الرحمن الرحیم==

در برخی متون و تفاسیر عرفانی، «رحمان» به‌معنای بخشنده و افاضه‌کنندهٔ وجود و کمال به همهٔ موجودات، براساس حکمت و قابلیت آن‌ها آمده<ref>کاشانی، تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۷؛ قونوی، اعجاز البیان، ۱۳۸۱ش، ص۱۷۳؛ سلطان علیشاه، بیان السعادة، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۸.</ref> و «رحیم» به‌معنای افاضه‌کنندهٔ کمال معنویِ مخصوص به‌ انسان بیان شده است.<ref>کاشانی، تفسیر ابن‌عربی (تأویلات عبدالرزاق)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۷.</ref>

==پانویس==

{{پانوشت}}