پرش به محتوا

حوزه علمیه خراسان: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۷۹: خط ۱۷۹:


* وی با تشویق پاره‌ای از طلاب با تصرف حجرات [[مدرسه نواب]] که تحت تصرف دولت بود<ref>مدیرشانه چی، ص۱۵</ref> بار دیگر [[درس خارج]] فقه و اصول خود را، که در اواخر دوره رضاشاه در منزل برگزار می‌کرد، به طور علنی در مدرسه نواب آغاز کرد.<ref>مدیرشانه چی، ص۱۱، ۱۶</ref>
* وی با تشویق پاره‌ای از طلاب با تصرف حجرات [[مدرسه نواب]] که تحت تصرف دولت بود<ref>مدیرشانه چی، ص۱۵</ref> بار دیگر [[درس خارج]] فقه و اصول خود را، که در اواخر دوره رضاشاه در منزل برگزار می‌کرد، به طور علنی در مدرسه نواب آغاز کرد.<ref>مدیرشانه چی، ص۱۱، ۱۶</ref>
* اصفهانی نخستین عالمی بود که مبانی اصولی استاد خود نائینی را در مشهد مطرح کرد.<ref>مدیرشانه چی، ص۱۲</ref>
* اصفهانی نخستین عالمی بود که مبانی اصولی استاد خودمیرزا محمدحسین نائینی را در مشهد مطرح کرد.<ref>مدیرشانه چی، ص۱۲</ref>
* آنچه که اصفهانی را از دیگران ممتاز می‌ساخت، ارائه معارف و عقاید [[شیعه|شیعی]] به شیوه‌ای خاص بود، شیوه‌ای که بعدها به «مکتب معارفی خراسان» شهرت یافت و مدعای اصلی آن عدم آمیختگی عقاید دینی با هرگونه فراورده فکر بشری و مشخصاً [[فلسفه]] و [[عرفان]] است. اصفهانی در ارائه آرا و عقاید خود چنان موفق بود که بسیاری از طلاب و استادان مبرِّز حوزه مشهد که برخی از آنان هم اهل فلسفه بودند به مکتب وی گرویدند. آنچه اصفهانی پی ریزی کرد به وسیله شاگردانش خاصه [[شیخ مجتبی قزوینی]] (متوفی ۱۳۴۶ش) تحکیم و تفصیل داده شد و پس از او چنان گسترش یافت که به عنوان ویژگی اصلی حوزه علمیه مشهد در چند دهه اخیر شناخته شد.<ref>ر.ک:حکیمی، ص۲۱۲ـ۲۳۵</ref>
* آنچه که اصفهانی را از دیگران ممتاز می‌ساخت، ارائه معارف و عقاید [[شیعه|شیعی]] به شیوه‌ای خاص بود، شیوه‌ای که بعدها به «مکتب معارفی خراسان» شهرت یافت و مدعای اصلی آن عدم آمیختگی عقاید دینی با هرگونه فراورده فکر بشری و مشخصاً [[فلسفه]] و [[عرفان]] است. اصفهانی در ارائه آرا و عقاید خود چنان موفق بود که بسیاری از طلاب و استادان مبرِّز حوزه مشهد که برخی از آنان هم اهل فلسفه بودند به مکتب وی گرویدند. آنچه اصفهانی پی ریزی کرد به وسیله شاگردانش خاصه [[شیخ مجتبی قزوینی]] (متوفی ۱۳۴۶ش) تحکیم و تفصیل داده شد و پس از او چنان گسترش یافت که به عنوان ویژگی اصلی حوزه علمیه مشهد در چند دهه اخیر شناخته شد.<ref>ر.ک:حکیمی، ص۲۱۲ـ۲۳۵</ref>


۱۸٬۴۱۴

ویرایش