تظاهرات ۱۷ شهریور ۱۳۵۷: تفاوت میان نسخه‌ها

روز پس از حادثه آیات عظام [[سید محمدرضا گلپایگانی|گلپایگانی]]، [[سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی|مرعشی نجفی]] و [[سید محمدکاظم شریعتمداری|شریعتمداری]] بیانیه‌های تندی صادر کردند که این امر سبب شد تا مردم شهرهای دیگر نیز به اعتصاب و اعتراض بپردازند.<ref>[https://satim.tums.ac.ir/news/view/514 «قیام ۱۷ شهریور سال ۱۳۵۷»، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تهران].</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] نیز این کشتار را محکوم کرد و خواهان ادامه مبارزات و پیوستن ارتش به صفوف ملت شد.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۴۵۹.</ref> گفته شده پیام امام به حرکت مردم مشروعیت بخشید و مردم را در مبارزه با حکومت مصمم‌تر کرد.<ref>[https://www.mashreghnews.ir/news/628335/17 «17 شهریور ۵۷ در تهران چه گذشت؟»، مشرق نیوز].</ref> امام در [[۲۱ شهریور]] نیز در پیامی علاوه بر همدردی با خانواده شهدا از مردم خواست تا به تعطیلی و ادامه اعتصابات ادامه دهند؛<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۴۶۲.</ref> چنانکه در هفتمین روز [[شهادت]] شهدای ۱۷ شهریور، روز [[پنج شنبه (روز)|پنجشنبه]] را عزای عمومی اعلام کرد و با تأکید بر ادامه اعتصاب‌ها از مردم خواست تا فریب خیمه‌شب‌بازی‌های حکومت را نخورند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۴۶۴.</ref> امام در چهلم شهدا نیز در پیامی ضمن اعلام عزای عمومی، حکومت نظامی را محکوم کرد و از مردم خواست با پرهیز از اختلاف و حفظ وحدت به ادامه نهضت بپردازند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۵۱۱.</ref> امام خمینی پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] نیز در بزرگداشت سالگرد ۱۷ شهریور پیام‌هایی صادر کرد.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱۳، ص۱۸۸.</ref>

روحانیت [[مشهد]] با محوریت [[سید عبدالله موسوی شیرازی|آیت‌الله سید عبدالله شیرازی]] و [[سید حسن طباطبایی قمی|سید حسن قمی]] با صدور اعلانیه‌هایی، ضمن محکوم کردن این حادثه در سراسر کشور عزای عمومی اعلام کردند و بر ادامه مبارزات تا سرنگونی کامل رژیم تأکید نمودند.<ref>شمس‌آبادی، «بررسی قیام ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ در مشهد»، ص۳۶۱.</ref> عالمان شهرهای دیگر همچون [[محمد صدوقی]]، [[بهاءالدین محلاتی]] و [[سید مهدی یثربی]] نیز این حادثه را محکوم و عزای عمومی اعلام کردند. [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] و [[نماز جماعت|نماز جماعت‌ها]] نیز در واکنش به این جنایت، تعطیل شد.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۱۳۷۷ش، ص۳۱۸.</ref>