تعبد: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[اسفند]]|روز=[[۱۹]]|سال=[[۱۴۰۲]]|کاربر=P.motahari  }}

'''تَعَبُّد''' اصطلاحی فقهی و اخلاقی، به معنای تسلیم محض بودن مؤمنان در برابر فرمان خدا است بدون آنکه مصلحت واقعی آن دستور را بدانند. عبادت‌هایی که از روی تعبد انجام شود، نوعی [[امتحان الهی|آزمایش الهی]] برای شناختن مؤمنان واقعی از غیرواقعی به‌شمار آمده است. تعبد در [[احکام شرعی]] در همه مذهب‌ها، امری پذیرفته شده است و نمی‌توان دین را بدون آن در نظر گرفت. با این حال روشن نبودن علت احکام، به معنای بی‌علت بودن احکام نیست. [[شیخ صدوق]] در کتاب [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرایع]] تلاش کرده تا [[فلسفه احکام]] را توضیح دهد. در استنباطات فقهی، مسئله تعبد اهمیت دارد و یکی از اصول حاکمِ آن تلقی شده است.  

رابطه تعقل و تعبد از مباحث مهم در بحث [[رابطه علم و دین]] است. به گفته محققان اسلامی، تعبد نمی‌تواند به معنای تعطیل کردن عقلانیت باشد؛ چون مسائل اصلی دین بر پایه استدلال و تعقل فهمیده می‌شود. به باور برخی [[روشن‌فکر|روشن‌فکران]]، تعبد در مرحله فکر، با عقلانیت و در مرحله عمل، با آزادی در تضادّ است. اما برخی محققان دیدگاه روشن‌فکران درباره تعبد را متناقض دانسته‌اند؛ چرا که از طرفی پیوند دین و تعبد را انکار نمی‌کنند و از طرف دیگر، تلاش می‌کنند تفسیرهایی که از مفاهیم دینی ارائه می‌دهند، تعبدی نباشد. همچنین گفته شده، پذیرش تعبدی سخنان [[پیامبران]]، همانند مراجعه جاهلان به عالمان است که از نظر عقلی اشکالی ندارد. «تعبد و عقلانیت» کتابی به قلم محمد جعفری است، که در موضوع تعبد نوشته شده است.